Defiance of Death - Dark Fortress

Twenty Norsemen ahorse, clad in furs and gloomy armour tread the roads of mist

Among the ancient mountains, passage to beyond the realms of man

Passing crypts of kings and wizards, of priests and noble leaders

A valley filled with fog, travel without light

The gate was magnificent, like sculptured of ice, shimmering through the misty

veil

With a blue light of unearthly origin

Beyond was another valley, surrounded by an unconquerable wall of mountains

It was of purest, gleaming white except for the sky

Which was black and starless

And a pale looming fullmoon hung in the midnightly scene

Below’s a frozen river, and trees like giant, misshapen skeletons

And the black stone monument on a crystal hill

Bathed in the moonlight like a pock wound on porcelain skin

Onward, ever onward…

With swords drawn the Norsemen stormed into the castle’s hall

Spirits of the damned, cursed to drift forever

Hellish shapes of stone, wicked claws and fangs

Tearing in bloodlust the flesh from the bones

The Norsemen were falling like flies

But only the strongest, the greatest of all could climb the highest spire

(Atop the highest spire)

Atop the highest spire, stare into the night

See the constellions black on blackest night

The burning wheels and machinations, that keep the world on turning

And the chaos deep within

Feel rage and madness, boiling hatred and the will to survive

Sight becomes a tunnel, a vortex of unshining stars

And what remains is silence…

Twintig Noormannen te paard, gekleed in bont en sombere wapenrusting betreden de wegen van mist

Tussen de oude bergen, doorgang naar buiten de rijken van de mens

Passerende crypten van koningen en tovenaars, van priesters en nobele leiders

Een vallei vol mist, reizen zonder licht

De poort was prachtig, als gebeeldhouwd uit ijs, glinsterend door de mistige

sluier

Met een blauw licht van onaardse oorsprong

Daarachter lag een andere vallei, omringd door een onoverwinnelijke muur van bergen

Het was van het zuiverste, glanzend wit, behalve de lucht

Die zwart en zonder sterren was

En een bleke dreigende volle maan hing in het middernachtelijk tafereel

Hieronder is een bevroren rivier en bomen als gigantische, misvormde skeletten

En het zwarte stenen monument op een kristallen heuvel

Badend in het maanlicht als een pokwond op een porseleinen huid

Voorwaarts, altijd verder...

Met getrokken zwaarden stormden de Noormannen de zaal van het kasteel binnen

Geesten van de verdoemden, vervloekt om voor altijd weg te drijven

Helse vormen van steen, slechte klauwen en hoektanden

Bloeddorstig het vlees van de botten scheuren

De Noormannen vielen als vliegen

Maar alleen de sterkste, de grootste van allemaal kan de hoogste torenspits beklimmen

(Bovenop de hoogste torenspits)

Boven op de hoogste torenspits, staren in de nacht

Zie de sterrenbeelden zwart op de zwartste nacht

De brandende raderen en machinaties die de wereld draaiende houden

En de chaos diep van binnen

Voel woede en waanzin, kokende haat en de wil om te overleven

Het zicht wordt een tunnel, een draaikolk van niet-stralende sterren

En wat overblijft is stilte...