The Blame for Being Alive - Cryptodira

«Come closer, sit next to me.

But don’t you dare touch me

Your silhouette will light up my eyes.

Dance for me;

imitate divinity;

Parody eternity so I can believe that this moment won’t die

«Let me displace my form into the one you will take

Let it be so everything finally makes sense again

…I say «again» but cannot recall when I had harmony last

«Masquerade for me and fill-out what is fake inside of me

I will make you my world, and it will b such a beautiful world

A world where all of cration stops short before my Word

«No more negation or opposition, other than in performance

No true otherness;

nothing lost or unknown;

no more secrets

Everything illuminated by the all-burning fires of my passion

«It all should burn anyway.

Everything’s decomposing bodies

Everything burns;

fire is the greatest defense against incontinence.»

The blame of the body will fall on the same ones

We fetishize, sex and stigmatize in order to enjoy

It will fall on the objects we love (f)or hate

They will be the scapegoat.

Bodies without the organ

The one we lose at birth, and forever made into an object

In the shadow of that organ, life is but the trace of loss and lack

«Now that it is gone, and I am abandoned to organic rhythms

Everything left to me after the fall is capable of breaking and dying

Everything’s fleeting and partial objects, dishonest repetitions

Everything fakes and only glimpses truth as masquerade.»

Held against the Idea of eternity—life that is not immortal—

Life in the shadow of the phallus is always-already dead

«Sit next to me, faux-divine distraction from mortality

I’ll make you into Truth, but a truth for my own signifying economy

A truth which is blinding, burning white, and yet shrouded from you

A truth which is bitter and painful, to justify my own pain.»

The speaking subject is ripped in (-)t (w)o discourse (s)

Temporalized and thus given an end.

Where there ought to be

The necessary punctuation for teleology to blossom

For the patriarch, this is only an obsession with death

The thought of death is repressed, only to return in erotic visions

He exhausts his life in his cursing of life, he curses fate

While jealously imitating the one he supposes to cause fate

In the pit of guilt, he returns to subjugated substitutes

«How wonderful that I can displace this guilt outside myself?»

He speaks, and seals into femininity the blame for life itself

Even the attempt to glorify femininity for bearing this blame

Smacks of sophistic prattle and violent perversion

Know-it-all-men obsessed with a primordial and

Pre-verbal womb;

the photo-negative of frustration and pain

They simply put their own unconscious out for rent

So they can find it once more, conveniently when evicting others

These know-it-all men speaking of an abstract Mother of all

Thus rendering their own particular mother as lazy existenz

What they truly obsess over is the same (differ/defer)ing specter of guilt

The primal father resurfaces as the cause of our fear of mortality

Since we can’t reclaim or re-appropriate the object which we’ve lost

Since that object was never there to begin with

Let us exceed the narrow vision of these shameful sons

Who only know how to jealously possess what they want to be

Let us know no metaphysics in the assignment and reassignment

Of the bodies which only truly know the binary of pain/pleasure

Bless us with the contentment of knowing both being and having

Life, when subject to temporality, self-destructs under the weight of eternal

Ideas:

The Idea of unchallenged freedom only gives rise to jealous aggression

But speech is not enough;

we will continue to hear a death-cry

Masquerading as a pathological will to life and power

Standing at the burial site of the primal father

The cries of the sons synthesize like the gnashing teeth of the damned:

«Everything must be a mirror of our virility

We will suppress even our own enjoyment and fulfillment

If it is not a projection of the vulgar image of masculinity

We will take a pact of surveillance so we are each our own

Tormentors and prison guards, as well as the others

Everything will be burned by the passion of the most powerful

Everything’s fucking the same, but it’s better this way

Everything ought to sit still and obey, like corpse-puppets

(It's) Everything’s not (-)all that we want.»

«Kom dichterbij, ga naast me zitten.

Maar waag het niet me aan te raken

Je silhouet zal mijn ogen oplichten.

Dans voor me;

imiteren goddelijkheid;

Parodie op de eeuwigheid, zodat ik kan geloven dat dit moment niet zal sterven

"Laat me mijn formulier vervangen door het formulier dat u wilt aannemen"

Laat het zo zijn dat alles eindelijk weer logisch is

…Ik zeg «opnieuw» maar kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst harmonie had

«Maak je voor mij en vul in wat er in mij nep is

Ik zal je mijn wereld maken, en het zal zo'n mooie wereld zijn

Een wereld waar alle creatie stopt kort voor mijn Woord

"Geen ontkenning of oppositie meer, behalve in de uitvoering"

Geen echte andersheid;

niets verloren of onbekend;

geen geheimen meer

Alles verlicht door de brandende vuren van mijn passie

«Het moet toch allemaal branden.

Alles is ontbindende lichamen

Alles brandt;

vuur is de beste verdediging tegen incontinentie.»

De schuld van het lichaam zal op dezelfde mensen vallen

We fetiseren, seksen en stigmatiseren om te genieten

Het zal vallen op de objecten waar we van houden (f)of haten

Zij zullen de zondebok zijn.

Lichamen zonder het orgel

Degene die we bij de geboorte verliezen en voor altijd tot een object zijn gemaakt

In de schaduw van dat orgaan is het leven slechts een spoor van verlies en gemis

«Nu het weg is, en ik ben overgelaten aan organische ritmes»

Alles wat me na de val overblijft, kan breken en sterven

Alles is vluchtige en gedeeltelijke objecten, oneerlijke herhalingen

Alles vervalst en slechts een glimp van de waarheid als maskerade.»

Gehouden tegen het idee van de eeuwigheid - leven dat niet onsterfelijk is -

Het leven in de schaduw van de fallus is altijd al dood

"Ga naast me zitten, nep-goddelijke afleiding van de sterfelijkheid"

Ik zal je tot Waarheid maken, maar een waarheid voor mijn eigen betekenisvolle economie

Een waarheid die verblindend, brandend wit en toch voor jou verborgen is

Een waarheid die bitter en pijnlijk is om mijn eigen pijn te rechtvaardigen.»

Het sprekende onderwerp is gescheurd in (-)t (w)o verhandeling(en)

Tijdelijk getemporiseerd en daarmee een einde gemaakt.

Waar zou moeten zijn

De noodzakelijke interpunctie voor teleologie om tot bloei te komen

Voor de patriarch is dit slechts een obsessie met de dood

De gedachte aan de dood wordt onderdrukt, maar keert terug in erotische visioenen

Hij put zijn leven uit in zijn vervloeking van het leven, hij vervloekt het lot

Terwijl hij angstvallig degene imiteert die hij denkt het lot te veroorzaken

In de put van schuld keert hij terug naar onderworpen vervangers

"Wat geweldig dat ik dit schuldgevoel buiten mezelf kan verdringen?"

Hij spreekt, en verzegelt de vrouwelijkheid de schuld voor het leven zelf

Zelfs de poging om vrouwelijkheid te verheerlijken voor het dragen van deze schuld

Het riekt naar sofistisch gebrabbel en gewelddadige perversie

Alleskunners geobsedeerd door een oer- en

Pre-verbale baarmoeder;

het foto-negatief van frustratie en pijn

Ze zetten gewoon hun eigen onbewuste te huur

Zodat ze het weer kunnen vinden, handig bij het uitzetten van anderen

Deze betweterige mannen spreken van een abstracte Moeder van alles

Zo maken ze hun eigen moeder als lui existenz

Waar ze echt geobsedeerd door zijn, is hetzelfde (verschillende/uitstellen) spookbeeld van schuld

De oervader duikt weer op als de oorzaak van onze angst voor de sterfelijkheid

Omdat we het verloren voorwerp niet kunnen terugvorderen of opnieuw toe-eigenen

Aangezien dat object er nooit was om mee te beginnen

Laten we de bekrompen visie van deze beschamende zonen overstijgen

Die alleen weten hoe ze jaloers moeten bezitten wat ze willen zijn

Laat ons geen metafysica weten in de opdracht en hertoewijzing

Van de lichamen die alleen echt het binaire getal van pijn/plezier kennen

Zegen ons met de tevredenheid te weten dat we zowel zijn als hebben

Het leven, wanneer onderhevig aan tijdelijkheid, vernietigt zichzelf onder het gewicht van het eeuwige

Ideeën:

Het idee van onbetwiste vrijheid leidt alleen maar tot jaloerse agressie

Maar spraak is niet genoeg;

we zullen een doodskreet blijven horen

Vermomd als een pathologische wil tot leven en macht

Staande op de begraafplaats van de oervader

De kreten van de zonen synthetiseren als het knarsetanden van de verdoemden:

"Alles moet een spiegel zijn van onze mannelijkheid"

We zullen zelfs ons eigen plezier en vervulling onderdrukken

Als het geen projectie is van het vulgaire beeld van mannelijkheid

We zullen een pact van toezicht nemen, zodat we elk van ons zijn

Kwelgeesten en gevangenisbewakers, evenals de anderen

Alles zal worden verbrand door de passie van de machtigste

Alles is hetzelfde, maar het is beter zo

Alles zou stil moeten zitten en gehoorzamen, zoals lijkpoppen

(Het is) Alles is niet (-) alles wat we willen.»