The Lost Rivers of London - Coil

I’m gonna drown myself in London’s lost rivers

I will walk down to the rain

From Hubert Montague Crackenthorpe’s Vignettes (1896):

I have sat there and seen the winter days finish their short-spanned lives;

and all the globes of light — crimson, emerald, and pallid yellow — start,

one by one, out of the russet fog that creeps up the river.

But I like the

place best on these hot summer nights, when the sky hangs thick with stifled

colour, and the stars shine small and shyly.

Then the pulse of the city is hushed, and the scales of the water flicker golden and oily under the watching

regiment of lamps.

The bridge clasps its gaunt arms tight from bank to bank, and the shuffle of a retreating figure sounds loud and alone in the quiet.

There, if you wait long

enough, you will hear the long wail of the siren, that seems to tell of the

anguish of London till a train hurries to throttle its dying note,

roaring and rushing, thundering and blazing through the night, tossing its

white crests of smoke, charging across the bridge into the dark country beyond.

In the wan, lingering light of the winter afternoon, the parks stood all

deserted, sluggishly drowsing, so it seemed, with their spacious distances

muffled in greyness: colourless, fabulous, blurred.

One by one, through the

damp misty air, looked the tall, stark, lifeless elms.

Overhead there lowered a turbid sky, heavy-charged with an unclean yellow, and amid their ugly patches

of dank and rotting bracken, a little mare picked her way noiselessly.

The rumour of life seemed hushed.

There was only the vague listless rhythm of the creaking saddle.

The daylight faded.

A shroud of ghostly mist enveloped the earth,

and up from the vaporous distance crept slowly the evening darkness.

A sullen glow throbs overhead: golden will-o'-the-wisps are threading their

shadowy ribbons above golden trees, and the dull, distant rumour of feverish

London waits on the still night air.

The lights of Hyde Park Corner blaze like

some monster, gilded constellation, shaming the dingy stars.

And across the

east, there flares a sky-sign, a gaudy crimson arabesque.

And all the air hangs

draped in the mysterious sumptuous splendour of a murky London night.

I’m gonna drown myself in the lost rivers of London

I am gonna drown myself in the lost rivers of London

Ik ga mezelf verdrinken in de verloren rivieren van Londen

Ik zal naar de regen lopen

Van Hubert Montague Crackenthorpe's Vignetten (1896):

Ik heb daar gezeten en de winterdagen hun kortstondige leven zien beëindigen;

en alle bollen van licht - karmozijnrood, smaragd en bleek geel - beginnen,

één voor één, uit de roodbruine mist die de rivier opkruipt.

Maar ik hou van de

plaats het beste op deze hete zomeravonden, wanneer de lucht dik hangt van verstikte

kleur, en de sterren schitteren klein en verlegen.

Dan is de polsslag van de stad verstomd, en de schubben van het water flikkeren goud en olieachtig onder het toekijken

regiment lampen.

De brug klemt zijn uitgemergelde armen stevig vast van oever tot oever, en het geschuifel van een terugtrekkende figuur klinkt luid en alleen in de stilte.

Daar, als je lang wacht

genoeg, je zult het lange gejammer van de sirene horen, dat lijkt te vertellen van de

angst van Londen tot een trein zich haast om zijn laatste noot te smoren,

brullend en ruisend, donderend en laaiend door de nacht, zijn . gooiend

witte rookwolken, die over de brug naar het donkere land daarachter stormden.

In het bleke, slepende licht van de wintermiddag, stonden de parken allemaal

verlaten, traag slaperig, zo leek het, met hun ruime afstanden

gedempt in grijsheid: kleurloos, fantastisch, wazig.

Eén voor één, via de

vochtige mistige lucht, keken de lange, grimmige, levenloze iepen.

Boven zijn hoofd daalde een troebele hemel, zwaar beladen met een onrein geel, en te midden van hun lelijke plekken

van vochtige en rottende varens zocht een kleine merrie geruisloos haar weg.

Het gerucht van het leven leek verstomd.

Er was alleen het vage lusteloze ritme van het krakende zadel.

Het daglicht vervaagde.

Een sluier van spookachtige mist omhulde de aarde,

en vanuit de dampige verte kroop langzaam de avondduisternis omhoog.

Een sombere gloed trilt boven hun hoofd: gouden dwaallichtjes rijgen hun

schimmige linten boven gouden bomen, en het doffe, verre gerucht van koortsachtige

Londen wacht op de stille nachtlucht.

De lichten van Hyde Park Corner branden als

een of ander monster, verguld sterrenbeeld, beschamende de groezelige sterren.

en aan de overkant

oosten, fakkelt een hemelteken, een opzichtige karmozijnrode arabesk.

En alle lucht hangt

gedrapeerd in de mysterieuze weelderige pracht van een duistere nacht in Londen.

Ik ga mezelf verdrinken in de verloren rivieren van Londen

Ik ga mezelf verdrinken in de verloren rivieren van Londen