At the Heart of It All - Coil

To me, fair friend, you never can be old

For as you were when first your eye I ey’d

Such seems your beauty still.

Three winters cold

Have from the forests shook three summers' pride

Three beauteous springs to yellow autumn turned

In process of the seasons have I seen

Three April pérfumes in three hot Junes burned

Since first I saw you fresh, which yet are green

Ah!

yet doth beauty like a dial-hand

Steal from his figure, and no pace perceived;

So your sweet hue, which methinks still doth stand

Hath motion, and mine eye may be deceived:

For fear of which, hear this thou age unbred

Ere you were born was beauty’s summer dead

Voor mij, eerlijke vriend, kun je nooit oud zijn

Want zoals je was toen je voor het eerst je ogen zag, zou ik

Zo lijkt je schoonheid nog steeds.

Drie winters koud

Hebben uit de bossen de trots van drie zomers geschud

Drie prachtige lentes in gele herfst veranderd

In het proces van de seizoenen heb ik gezien

Drie april-parfums in drie hete junis verbrand

Sinds ik je voor het eerst vers zag, die toch groen zijn

Ah!

toch doet schoonheid als een wijzerplaat

Steel van zijn figuur, en geen tempo waargenomen;

Dus je zoete tint, die volgens mij nog steeds staat

Heeft beweging, en mijn oog kan worden misleid:

Uit angst voor die, hoor dit, gij oud ongefokt

Voordat je werd geboren, was schoonheid de zomer dood