James Kent - Civilian

James Kent, son of a bitch

You were my best friend

When you set your head down on the train tracks

Said «This is it» and closed your eyes

My crushed soul, me and Bobby Boyd

Were in the funeral home

Sorting through the memory of a homeless man

That moved into our home and made us whole

The reverend then turned to the crowd

And asked if someone would share

But nobody had a response, you see, because nobody cares

I find it odd that in death they comfort all your brothers

When they couldn’t care less

Except the awful inconvenience of them splitting the check

Because there’s no panhandle pension

He got what he gets and they get off the hook

I hope they sleep some night

James Kent, hell of a man

You had some substance

You had some depth

You gave us life again so we gave you somewhere to live

Your whole name is printed in matte

I read, my hands shake

Beneath you a dash between the two dates

That led me to stand where I am

The man in the morgue had done such a beautiful job

Sewing you up and crossing your arms

I find it odd that in death

They circle you with flowers and they tuck you in bed

Where they tell you that they loved you

But for twenty-five years you slept beneath a bridge

Where you were dying of AIDS and smoking a crack pipe

James Kent, klootzak

Je was mijn beste vriend

Wanneer je je hoofd op de treinrails legt

Zei «Dit is het» en sloot je ogen

Mijn verpletterde ziel, ik en Bobby Boyd

Waren in het uitvaartcentrum

Het geheugen van een dakloze man doorzoeken

Dat verhuisde naar ons huis en maakte ons heel

De dominee wendde zich toen tot de menigte

En vroeg of iemand zou willen delen

Maar niemand had een reactie, zie je, omdat het niemand iets kan schelen

Ik vind het vreemd dat ze in de dood al je broers troosten

Toen het hen niets kon schelen

Behalve het vreselijke ongemak van het splitsen van de cheque

Omdat er geen panhandle pensioen is

Hij heeft wat hij krijgt en ze krijgen van de haak

Ik hoop dat ze een nachtje slapen

James Kent, een geweldige man

Je had wat stof

Je had wat diepte

Je gaf ons het leven weer, dus we gaven je een plek om te leven

Je hele naam is mat gedrukt

Ik lees, mijn handen trillen

Onder je een streepje tussen de twee datums

Dat heeft me ertoe gebracht te staan ​​waar ik ben

De man in het mortuarium had zo'n mooie klus geklaard

Je naaien en je armen kruisen

Ik vind het vreemd dat in de dood

Ze omcirkelen je met bloemen en stoppen je in bed

Waar ze je vertellen dat ze van je hielden

Maar vijfentwintig jaar lang sliep je onder een brug

Waar je stierf aan aids en een crackpijp rookte?