Грустный эмоджи - ChipaChip, KREC

Опять признаться тебе по сети, когда муза вновь посетит

Всё тот же задира, что вряд-ли будет дарить позитив

Вас тоже задену, все скажут тема, ну что ты за тип?

Опять накрывает то, что давно так уже позади

Холодной весной этой, с телефона и с ноута

Хотел бросить бессмысленный серф, Но утопал снова там

В детстве мне говорили, здоровье береги смолоду

Но я вечно скучал по тебе по смолам, и солоду

Мы найдём с ней опять тут для новых сор этих тем

Белый стих мой в сетях этих давно осиротел

Кроме кучи дорог я ниче тут не соорудил

Пока жизнь зарыла кучу в бытовом мусоре тел

Помню как вштыривал ламповый звук, пинали листву

Убирало тогда ещё с пули ну или с двух

Помню как нервничал сильно, если не выгорит маза

А если выгорит, съездить забрать никто не стремался

помню как патрулировал родной борисоглебск

глаза за солнцезащитными вечно пряча как Лепс

помню как написал тебе первый свой искренний текст

помню широкие глазки в них ослепительный блеск

я не полез бы наверное в это былое - болото

всю точность схем этих передав в сотню чётче чем плоттер

ностальгическим шармом вечно умотанный плотно

трезвый рассудок всё молит чтоб не раскачивал лодку

я пошлю его к чёрту, наберу тебе пьяный

начитаю об этом всём под мотив с фортепьяно

в моём кармане есть память и нет опять ни копья но

твердит назойливо совесть что вокруг вновь одни ямы

так привычно игнорю этот пронзительный писк

в омут прошлого полувинтом ныряя на бис

умираю в куплете, я иначе не мог же

оставляя на память наш чат пестрящий эмоджи.

это всё наше, ведь мы же друг без друга не можем

щелчок, потом поджиг - грустный эмоджи.

смысл так важен, умер в куплете и больше не ожил.

ты пишешь "о, боже" и ставишь грустный эмоджи.

Помню колонки и микро, что дышали на ладан

Тёплые лампы кухонь, где мы мечтали о пальмах

Бруклин, Ямайка, рубим правду, плевать на форматы

Это качает от Арбата и до Аль-Фараби

Брачо, порадуй новым треком

мы все в тебя верим

Непробиваемые стены, конфликт поколений

Глаза горели от конектов и трелей модема

Лирика улиц накрывала, бежала по венам

Скрипка задела за живое, как будто кастетом

Мы все хотели быть на сцене, но не из за денег

Ряды редели постепенно и невосполнимо

Давай не путать ностальгию и явку с повинной

Наивно, черпать обиды разбитым корытом

И думать, что всё когда-нибудь да повторится

Столица, жёлтые листья, тяжёлые мысли

Сгорают бесследно или ложатся в архивы

Biecht opnieuw via het netwerk wanneer de muze weer op bezoek komt

Allemaal dezelfde badass die waarschijnlijk niet positief zullen zijn

Ik zal jou ook pijn doen, iedereen zal het onderwerp zeggen, nou, wat voor type ben jij?

Weer dekt wat al lang achter ligt

Deze koude lente, van de telefoon en van de laptop

Ik wilde stoppen met de zinloze branding, maar ik verdronk daar weer

Als kind zeiden ze tegen mij: zorg van jongs af aan voor je gezondheid.

Maar ik heb je altijd gemist voor hars en mout

We zullen haar hier weer vinden voor nieuwe onzin van deze onderwerpen

Mijn witte vers in deze netwerken is al lang verweesd

Naast een heleboel wegen heb ik hier niets gebouwd

Terwijl het leven een heleboel lichamen in het huisvuil begroef

Ik herinner me hoe ik het buisgeluid stopte, tegen het gebladerte schopte

Toen werd het verwijderd uit een kogel, nou ja, of uit twee

Ik weet nog hoe zenuwachtig ik was als de maz niet doorbrandde

En als het opbrandt, heeft niemand geprobeerd het op te rapen

Ik herinner me hoe mijn geboorteplaats Borisoglebsk patrouilleerde

altijd ogen verbergen achter zonnebrandmiddelen zoals Leps

Ik herinner me hoe ik je mijn eerste oprechte sms schreef

Ik herinner me grote ogen in hen een oogverblindende schittering

Ik zou waarschijnlijk niet in dit voormalige moeras zijn geklommen

het overbrengen van alle nauwkeurigheid van deze schema's honderd duidelijker dan een plotter

nostalgische charme voor altijd strak verpakt

nuchtere geest blijft bidden om de boot niet te laten schommelen

Ik stuur hem naar de hel, ik bel je dronken

Ik zal er alles over lezen op de melodie van de piano

in mijn zak zit een herinnering en weer is er geen speer maar

het geweten dringt erop aan dat er weer alleen maar kuilen zijn

dus negeer gewoonlijk dit doordringende gepiep

met een halve schroef in de draaikolk van het verleden duiken voor een toegift

Ik sterf in een vers, ik zou niet anders kunnen

onze chat vol emoji achterlaten als aandenken.

het is allemaal van ons, want we kunnen niet zonder elkaar

klik, dan vuur - trieste emoji.

de betekenis is zo belangrijk, stierf in het vers en kwam nooit meer tot leven.

je schrijft "oh mijn god" en zet een droevige emoji.

Ik herinner me speakers en micro die hun laatste adem uitblies

Warme keukenlampen waar we droomden van palmbomen

Brooklyn, Jamaica, snij de waarheid, geef niet om formaten

Het schudt van Arbat naar Al-Farabi

Bracho, alsjeblieft met een nieuwe track

we geloven allemaal in jou

Onmogelijke muren, generatiekloof

Ogen gebrand van de verbindingen en trillers van de modem

De teksten van de bedekte straten, stroomden door de aderen

De viool raakte een zenuw, als met boksbeugels

We wilden allemaal op het podium staan, maar niet voor het geld.

De gelederen zijn geleidelijk en onherstelbaar uitgedund

Laten we nostalgie niet verwarren met overgave

Het is naïef om grieven te trekken met een gebroken trog

En denken dat alles ooit weer zal gebeuren

Kapitaal, gele bladeren, zware gedachten

Branden zonder een spoor achter te laten of in de archieven vallen