Пьяный ловлю неспешащих бомбил - ChipaChip

Пьяный ловлю неспешащих бомбил,

Стирая твои сообщения с экрана мобилы.

Вкину наушники в салоне и двину под бит,

Помчусь по городу под гнётом привычных обид.

Раздувших из ничего чисто от делать нех…

Ты говоришь, что мы, наверное, с разных планет,

А белый снег на лобовухе раскинут вновь дворники;

И нет тепла, как свежести нет в пожёванном «Орбите».

В этом городе я снова останусь один

Снова садизм, из кармана валит последний сантим.

Пьяный интим, утром мы по-английски свинтим,

Не попадаясь под лучи пристально-ярких светил.

Так надоели все эти предлоги,

Ты в догги, и в итоге после исчезнут все токи.

Я обещал себе быть стойким, но ты непристойно

Себя вела и я опять заплутал в дебрях стонов.

Пьяный ловлю неспешащих бомбил,

Слив кое-как этих присевших на уши кобыл.

Вдыхая май, запах парфюма и прошлого пыль.

Всю эту быль, думаю, брошу в свой новый EP.

(Точно)

О той, что сильно смогла зацепить;

О той, которой не нужны больше мои цветы;

Тенью на твоем подоконнике мой капюшон,

В памяти шмон наведёт энный опрокинутый шот.

Тебя подвозит к дому очередной петушок.

Обида, шок?

Да не, ведь ты из обычных дешевок!

Обычный манекен под кипой фирмовых сплошь шмоток,

Вся в окружении уже напрочь прогнивших душонок.

(Точно)

Я включу фоном виниловый шорох.

Прикинусь для очередной на ночь мисс ухажёром.

Буду смеяться, и скажу, что я самый счастливый;

Пока не надоест идущая битый час липа.

И я ловлю неспешащих бомбил

Сажусь и говорю: «А я её, суку, любил!»

Он типо во внимании, мол брачо, остуди пыл,

А я: «Ну как, когда вокруг неё эти типы?»

Ору, что не могу понять как же мне дальше быть.

Со стороны прям через чур такой поддавший бык.

Потом вдруг резко успокоюсь, извинюсь, ступор,

Скажу: «Виной всё неуместная эта простуда».

Dronken vangen ongehaast gebombardeerd,

Uw berichten van het mobiele scherm wissen.

Ik gooi de koptelefoon in de cabine en ga op de beat,

Ik zal door de stad rennen onder het juk van gebruikelijke beledigingen.

Opgeblazen van niets puur door het te doen ...

Je zegt dat we waarschijnlijk van verschillende planeten komen,

En de ruitenwissers zullen weer witte sneeuw op de voorruit verspreiden;

En er is geen warmte, net zoals er geen frisheid is in de gekauwde Orbit.

In deze stad zal ik weer alleen gelaten worden

Weer sadisme, de laatste centime valt uit de zak.

Dronken intimiteit, in de ochtend neuken we in het Engels,

Zonder onder de stralen van intens heldere armaturen te vallen.

Zo moe van al deze suggesties

Je bent in doggie en als gevolg daarvan zullen daarna alle stromingen verdwijnen.

Ik beloofde mezelf volhardend te zijn, maar je bent obsceen

Ik gedroeg me en ik verdwaalde opnieuw in de wildernis van gekreun.

Dronken vangen ongehaast gebombardeerd,

Op de een of andere manier deze merries die op hun oren hurken.

Mei inademen, de geur van parfum en oud stof.

Al dit waargebeurde verhaal, denk ik, zal ik in mijn nieuwe EP gooien.

(Precies)

Over degene die heel goed kon haken;

Over degene die mijn bloemen niet meer nodig heeft;

Mijn kap is een schaduw op je vensterbank,

Ter nagedachtenis zal de shmon het nde gekantelde schot brengen.

Een andere haan brengt je naar het huis.

Wrok, schok?

Ja, nee, want je bent van gewone goedkope dingen!

Een gewone mannequin onder een stapel merkkleding,

Allemaal omringd door al helemaal rotte zieltjes.

(Precies)

Ik zet het vinylgeruis op de achtergrond aan.

Ik zal nog een nacht doen alsof ik een missend vriendje ben.

Ik zal lachen en zeggen dat ik de gelukkigste ben;

Totdat je moe wordt van de linde die een uur lang gaat.

En ik vang trage bommenwerpers

Ik ga zitten en zeg: "En ik hield van haar, teef!"

Hij is zogenaamd in de aandacht, zeggen ze, bracho, koel de hartstocht,

En ik: “Nou, wanneer zijn er zulke types om haar heen?”

Ik schreeuw dat ik niet kan begrijpen hoe ik kan blijven bestaan.

Van opzij is zo'n bezwijkende stier recht vooruit.

Dan kalmeer ik plotseling scherp, mijn excuses, een verdoving,

Ik zal zeggen: "Deze kou is allemaal de schuld."