Comme un aimant - Chiens De Paille, Bruno Coulais

Une passion lézardée

L'érosion des années

Mes parents désarmés

Se séparent, la maison, désormais

Résonne de leurs paroles désolées

Une part d’ombre est scellée

Pour ne pas rompre, esseulée

Chaque jour ma mère se bat

Elle a le monde à soulever et sur ses joues tant de peines me navrent

Goût amer.

Je pars

Quand la foudre en elle parle

Pardon de me sauver

J’ai mal de voir ce qui m’attend.

Grand besoin de souffler

Pas le cran de la retrouver la tête dans les mains, en quête d'éléments

De raisons de garder les rangs

Je suis de ceux qui traînent tard, à squatter les bancs

Tel le fer et l’aimant

Ma vie se fait de ces moments où on est mieux loin de chez soi

Moments d'éternité

L'éternité est un moment mais on l’oublie l’un de ces soirs

Où, en mal de trophées

On refait le monde loin des bras de Morphée

Le cœur empreint de cette âme qu’ont les chœurs en plein stade…

Mais peu importe, le décor s’ancre, on s’installe entre stages et intérims

En soi, rien de terrible, on stagne

Là où des petites filles déjà petites femmes charment

Des hommes encore mômes fans de Jackie Chan

Pendant que des femmes encore petites filles

Elèvent des mômes déjà durs comme des hommes

J’espère en l’espoir perdu, sur les cendres de nos sorts

Que leurs voix innocentes ne se joignent à l’ensemble des perdants que nous

sommes

D’autres, se voyant sans songes, s’en vont, se noyant dans leur sang

L’eau passe sous les ponts

Il me semble qu’hier encore, ma mère m’embrassait sur le front

«Cloués sur un banc, rien d’autre à faire»

«Et les rêves brisés transforment les songeurs en braqueurs»

J’ai pas choisi de réduire mon monde à ce banc comme Escobar à Medellín

C’est parce qu’erre le spleen, c’est parce qu'être mine

C’est le récit de mes nuits blanches dans la cohue

Déjà communément

Connue des gens du genre

Comme une légende, des gens

Collés aux bancs, du genre

Comme un aimant

Assis, une lettre à la main, où les miens se laissent être

Ce coin de terre maigre où les chiens aiment faire

Je profite de l’instant là où les chemins viennent se perdre

Serein devant cette lettre dont je sais rien

C’est peut être tout et n’importe quoi

Mais ne rien savoir laisse une touche d’espoir rare à notre endroit

Entre autres, en bas, j’en ai marre de perdre

Cette lettre, une part de rêve dans ce pâle réel

Un poumon quand, pour mort, mon esprit manque d’air

Que trop de marques de peine se lisent sur ma face

La peur qu’y ait rien me harcèle, las d’errer en ville jusqu’au matin

De nouveau, vivre m’enivre

L’entrain rince mon cœur vide d’envie puis s'étalant sur mes lèvres

Leurs coins se surélèvent.

Le déçu se relève

Droit dans l’arène comme un roi devant sa reine et les fauves morts

Putain, je sens resurgir d’affreux remords de leur formol

Innocence, je rêve.

Cette lettre, ma charge de revanche

Quand tout s’acharne sur les gens comme le hasard sur mes chances

Pour que notre passage prenne un sens

J’ai pas la hargne de naissance

Je rêve de puiser dans ma jeunesse à grandes mains

Que je puisse prendre les bons chemins

Et ne me brise pas, trimant comme tous triment

Pour des miettes en guise de part

Mais le rêve est mon vice

La vie se marre quand ses fils marnent

Lisant la lettre, je réalise

Sa justice vaut autant que celle des hommes

Aux dépens de ceux de ma zone

On se débat tous dans ce monde mais on est tous seuls

En somme, je te jure

Je resterai qu’un arracheur de sacs aux yeux de ceux

Dont la vie n’est autre que la vie des autres

Je baisse pas assez la tête.

Peu d’idéaux mais les idées hautes

Radieux, le ciel rend cet enfer confortable

En fin de compte, quand on regarde

Combien montent?

Combien tombent?

Inutile de le dire aux gosses…

«Et les rêves brisés transforment les songeurs en braqueurs»

J’ai pas choisi de réduire mon monde à ce banc comme Escobar à Medellín

C’est parce qu’erre le spleen, c’est parce qu'être mine

C’est le récit de mes nuits blanches dans la cohue

Déjà communément

Connue des gens du genre

Comme une légende, des gens

Collés aux bancs, du genre

Comme un aimant

Een gebarsten passie

De erosie van de jaren

Mijn ontwapende ouders

Scheid, het huis, nu

Weerklinkt met hun droevige woorden

Een donkere kant is verzegeld

Niet om uit elkaar te gaan, eenzaam

Elke dag vecht mijn moeder

Ze heeft de wereld om op te tillen en op haar wangen doen zoveel verdriet me pijn

Bittere smaak.

ik vertrek

Wanneer de bliksem in haar spreekt

Sorry voor het redden van mij

Het doet me pijn om te zien wat me te wachten staat.

Grote behoefte om te ademen

Niet het lef om haar te vinden met haar hoofd in haar handen, op zoek naar elementen

Redenen om rangen te behouden

Ik ben een van degenen die laat rondhangen, gehurkte banken

Zoals ijzer en magneet

Mijn leven bestaat uit die keren dat het beter is weg van huis

momenten van eeuwigheid

De eeuwigheid is een moment, maar we vergeten het een dezer nachten

Waar, op zoek naar trofeeën

We maken de wereld opnieuw weg van de armen van Morpheus

Het hart doordrenkt met deze ziel van de koren in het midden van het stadion...

Maar het maakt niet uit, het decor is verankerd, we nestelen ons tussen stages en interims

Op zich niets ergs, we stagneren

Waar kleine meisjes al kleine vrouwen charmeren

Mannen houden nog steeds van fans van Jackie Chan

Terwijl vrouwen nog steeds kleine meisjes zijn

Al stoere kinderen opvoeden als mannen

Ik hoop in verloren hoop, op de as van onze spreuken

Mogen hun onschuldige stemmen samengaan met alle verliezers die we

zijn

Anderen, die zichzelf zonder dromen zien, gaan weg, verdrinkend in hun bloed

Water stroomt onder bruggen door

Het lijkt nog maar gisteren dat mijn moeder mijn voorhoofd kuste

"Vast op een bankje, niets anders te doen"

"En verbrijzelde dromen veranderen dromers in rovers"

Ik heb er niet voor gekozen om mijn wereld te reduceren tot deze bank zoals Escobar in Medellín

Het is omdat de milt dwaalt, het is omdat het de mijne is

Dit is het verhaal van mijn slapeloze nachten in de crush

al vaak

Bekend bij de likes

Als een legende, mensen

Gelijmd aan de banken, zoals

Als een magneet

Zittend, brief in de hand, waar mijn mensen zich laten zijn

Dat schrale stukje land waar de honden graag doen

Ik geniet van het moment waarop de paden verloren gaan

Sereen voor deze brief waarvan ik niets weet

Het kan van alles en nog wat zijn

Maar niet weten laat een zeldzame sprankje hoop voor ons achter

Beneden, onder andere, ben ik het verliezen beu

Deze brief, een deel van de droom in deze bleke realiteit

Een long wanneer, voor dood, mijn geest geen lucht meer heeft

Dat er te veel verdriettekens op mijn gezicht staan

De angst dat er niets is kwelt me, moe van het zwerven door de stad tot de ochtend

Nogmaals, leven bedwelmt me

De geest spoelt mijn hart leeg van verlangen en verspreidt zich vervolgens over mijn lippen

Hun hoeken stijgen.

De teleurgestelde stijgt

Midden in de arena als een koning voor zijn koningin en de dode beesten

Verdomme, ik voel vreselijke spijt als ik terugkom van hun formaldehyde

Onschuld, ik droom.

Deze brief, mijn beschuldiging van wraak

Als het allemaal om mensen gaat, zoals toeval gaat over mijn kansen

Om onze passage zinvol te maken

Ik heb niet de agressiviteit van de geboorte

Ik droom ervan om met grote handen mijn jeugd aan te boren

Dat ik de juiste paden kan bewandelen

En breek me niet, zwoegend zoals alle zwoegen

Voor kruimels als onderdeel

Maar de droom is mijn ondeugd

Het leven wordt beu als zijn zonen lopen

Als ik de brief lees, realiseer ik me dat

Zijn gerechtigheid is evenveel waard als die van mannen

Ten koste van degenen in mijn zone

We worstelen allemaal in deze wereld, maar we zijn helemaal alleen

Kortom, ik zweer het

Ik zal in de ogen van hen slechts een zakkenroller blijven

Wiens leven niets anders is dan het leven van anderen

Ik laat mijn hoofd niet genoeg zakken.

Weinig idealen maar hoge ideeën

Stralend, de hemel maakt deze hel comfortabel

Op het einde, als we kijken

Hoeveel omhoog?

Hoeveel vallen?

Het is niet nodig om de kinderen te vertellen...

"En verbrijzelde dromen veranderen dromers in rovers"

Ik heb er niet voor gekozen om mijn wereld te reduceren tot deze bank zoals Escobar in Medellín

Het is omdat de milt dwaalt, het is omdat het de mijne is

Dit is het verhaal van mijn slapeloze nachten in de crush

al vaak

Bekend bij de likes

Als een legende, mensen

Gelijmd aan de banken, zoals

Als een magneet