They Fell - Charles Aznavour

They fell that year they vanished

From the earth,

Never knowing the cause

Or what laws the offended,

The women few as well

And the babies they tendered.

Left to die left to cry

All condemned by their birth.

They fell like rain

Across the thirsty land,

In their heart they were slain,

In their god still believing

All their pity and pain,

In that season of grieving

All in vain all in vain

Just for one helping hand.

For no one heard their prayers,

In a world bent on pleasure

Form others people care

They simply closed their eyes

They create allot of sound

In jazz and right time measure

The trumpets screamed till dawn

To drown the children’s cries.

They fell like leaves

Its people its prime,

Simple man kindly man,

And no one new his crime

The became in that hour

Like the small desert flower

Simply covered by the silent wind

In sands of time.

They fell that year

Before a cruel foe

They had little to give

But their lives and their passion,

And their longing to live

In their way

In their fashion

So their harvest can

Thrive their children can grow.

They fell like flies

Their eyes still full of sound

Like a dove its flight

In the path of rifle

That fall down were it might,

That holds on with its might

As if death were a trifle

And to bring to an end

A life barely begun.

And I am of that race,

Who die in unknown places

Who perished in their pride,

Whose blood in rivers ran,

In agony and fright

With courage on their faces

They went in to the night,

That waits for every man.

They fell like tears

And never new what for

In that summer of strife

Of massacre and war

Their only crime was life

There only guilt was fear

The children of Armenia

Nothing less nothing more

Ze vielen dat jaar dat ze verdwenen

Van de aarde,

Nooit de oorzaak weten

Of welke wetten de overtreders hebben,

De weinige vrouwen ook

En de baby's die ze hebben gebaard.

Links om te sterven Links om te huilen

Allemaal veroordeeld door hun geboorte.

Ze vielen als regen

Over het dorstige land,

In hun hart werden ze gedood,

In hun god die nog steeds gelooft

Al hun medelijden en pijn,

In dat seizoen van rouwen

Allemaal tevergeefs allemaal tevergeefs

Gewoon voor een helpende hand.

want niemand hoorde hun gebeden,

In een wereld gericht op plezier

Vorm anderen mensen zorg

Ze sloten gewoon hun ogen

Ze creëren veel geluid

In jazz en de juiste maat

De trompetten schreeuwden tot het ochtendgloren

Om het gehuil van de kinderen te verdrinken.

Ze vielen als bladeren

Zijn mensen zijn de beste,

Eenvoudige man vriendelijke man,

En niemand nieuw zijn misdaad

Het werd in dat uur

Zoals de kleine woestijnbloem

Gewoon bedekt door de stille wind

In het zand van de tijd.

Ze vielen dat jaar

Voor een wrede vijand

Ze hadden weinig te geven

Maar hun leven en hun passie,

En hun verlangen om te leven

Op hun manier

Op hun manier

Dus hun oogst kan

Gedijen hun kinderen kunnen groeien.

Ze vielen als vliegen

Hun ogen zijn nog steeds vol geluid

Als een duif zijn vlucht

Op het pad van het geweer

Die naar beneden vallen als het zou kunnen,

Dat houdt stand met zijn macht

Alsof de dood een kleinigheid is

En om een ​​einde te maken

Een leven dat nauwelijks is begonnen.

En ik ben van dat ras,

Die op onbekende plaatsen sterven

Die omkwamen in hun trots,

Wiens bloed in rivieren stroomde,

In doodsangst en angst

Met moed op hun gezicht

Ze gingen de nacht in,

Dat wacht op elke man.

Ze vielen als tranen

En nooit nieuw waarvoor?

In die zomer van strijd

Van bloedbad en oorlog

Hun enige misdaad was het leven

Er was alleen schuldgevoel angst

De kinderen van Armenië

Niets minder niets meer