Tendre Arménie - Charles Aznavour

Son sol est sillonné que par ses cicatrices

Dieu l’a mise à l'épreuve sans la ménager

Elle n’a survécue qu’aux prix de sacrifices

Le plus souvent trahie, le plus souvent violée

L’ennemi s’est toujours pressé à ses frontières

Elle a pleuré son sort pourtant s’est ressaisie

D’attaques meurtrières en tremblement de terre

Elle a vécu le pire, pauvre et tendre Arménie

Elle a connu la faim, le froid et la misère

Elle a serré les dents, elle a imploré Dieu

Elle a vu s’engager et ses fils et ses pères

Accompagné des mères avec les larmes aux yeux

Elle a toujours été l’objet de convoitises

Perdue dans ses montagnes aux portes de l’Asie

A deux pas des nuages au choeur de ses églises

Elle a subi son sort douce et tendre Arménie

Son histoire est tachée du sang de mille guerres

De siècles de douleurs comme d’espoirs mort-nés

Ses héros sont couchés dans des vieux cimetières

Couchés mais morts debout face à l’adversité

Elle a gardé sa langue et sauvé sa culture

Elle s’est accrochée pour sortir de la nuit

Mille fois ravagée elle renaissait pure

Pour tout recommencer, belle et tendre Arménie

Dans ce coin tourmenté du monde elle s’accroche

A son destin cruel depuis la nuit des temps

L’arme à proximité de la faux et la pioche

Pour défendre sa terre et nourrir ses enfants

Indépendante enfin sur son sol légendaire

Elle se prend en main et respire et revit

La liberté conquise il y a tout à faire

Avec l’aide de Dieu et la foi et l’envie

Sous la cendre des ans sous les amas de pierres

L’espoir reste permis, jeune et tendre Arménie

Zijn grond is alleen door zijn littekens gegroefd

God stelde haar op de proef zonder haar te sparen

Ze overleefde alleen de prijs van het offer

Meestal verraden, meestal verkracht

De vijand heeft altijd tot aan zijn grenzen doorgedrongen

Ze huilde om haar lot, maar herpakte zichzelf

Dodelijke aardbevingen

Ze heeft het ergste, arme en tedere Armenië meegemaakt

Ze kende honger, kou en ellende

Ze beet op haar tanden, ze riep tot God

Ze zag verloving en haar zonen en haar vaders

Begeleid door moeders met tranen in de ogen

Ze is altijd begeerd geweest

Verdwaald in de bergen aan de poorten van Azië

Op een steenworp afstand van de wolken in het koor van zijn kerken

Ze onderging haar lot lief en teder Armenië

Zijn geschiedenis is bevlekt met het bloed van duizend oorlogen

Eeuwen van pijn als doodgeboren hoop

Zijn helden liggen op oude begraafplaatsen

Liegen maar dood staan ​​in het aangezicht van tegenspoed

Ze behield haar taal en redde haar cultuur

Ze hing aan om uit de nacht te komen

Duizend keer geteisterd werd ze puur herboren

Om helemaal opnieuw te beginnen, mooi en teder Armenië

In deze gekwelde hoek van de wereld klampt ze zich vast

Naar zijn wrede lot sinds het begin der tijden

Het wapen bij de zeis en de houweel

Om zijn land te verdedigen en zijn kinderen te voeden

Eindelijk onafhankelijk op haar legendarische bodem

Ze herpakt zich en ademt en leeft weer

Vrijheid veroverd er is van alles te doen

Met Gods hulp en geloof en verlangen

Onder de as van de jaren onder de stapels stenen

Hoop blijft, jong en teder Armenië