Les Aventuriers - Charles Aznavour

Ils s’en sont allés

Aussi loin que leur bateau pouvait les emporter

Pour savoir ce qu’on trouvait au bout de l’univers

Pour savoir où finissait la mer

Ils se sont perdus

Entre le soleil et l’eau qui n’en finissait plus

Accrochés dans les haubans les yeux vers l’horizon

A deux doigts d’en perdre la raison

Pour pouvoir tenir

Pour ne pas se laisser mourir

Ce qu’il leur a fallu subir

Le saura-t-on jamais?

Mais Dieu leur a donné

Des princesses pour esclaves

Et des droits enchaînés

Et les clés d’un paradis d’un monde merveilleux

Des empires aux trésors fabuleux, fabuleux

Ils étaient partis

Parce qu’ils devaient trouver le monde trop petit

Dégoûtés par les amis, déçus par leurs amours

Fatigués de vivre au jour le jour

Les uns sont restés

Et leurs noms sont maintenant appris des écoliers

Ils ont dû mourir un jour en contemplant aux nues

Les étoiles d’un ciel inconnu

Certains moins heureux

Sont un jour revenus chez eux

Pour vieillir au coin d’un grand feu

Dévorés de regrets

Mais d’autres partiront

Et ce qu’on fait leurs aînés

Ceux-là le referont

Quand la terre n’aura plus aucun secret pour eux

Ils iront conquérir dans les cieux

Ces eldorados, ces immensités

Dont nous font cadeau les aventuriers

Ze gingen weg

Zo ver als hun boot hen kon brengen

Om erachter te komen wat er aan het einde van het heelal was

Om te weten waar de zee eindigde

Ze zijn verdwaald

Tussen de zon en het eindeloze water

Hangend in de lijkwaden, ogen naar de horizon gericht

Bijna je verstand verliezen

Om te kunnen vasthouden

Om jezelf niet te laten sterven

Wat ze moesten doorstaan

Zullen we het ooit weten?

Maar God gaf ze

Prinsessen voor slaven

En geketende rechten

En de sleutels tot een paradijs van een wondere wereld

Fantastische, fantastische schatrijken

Zij waren weg

Omdat ze de wereld te klein moesten vinden

Weerzinwekkend door vrienden, teleurgesteld door hun liefdes

Moe van het leven van dag tot dag

Sommigen bleven

En hun namen zijn nu geleerd van schooljongens

Ze moeten op een dag zijn gestorven terwijl ze in de wolken staren

De sterren van een onbekende hemel

Sommige minder blij

Op een dag thuisgekomen

Oud worden bij een groot vuur

Verteerd met spijt

Maar anderen zullen vertrekken

En wat we doen hun ouderen

Die zullen het weer doen

Wanneer de aarde geen geheimen meer voor hen zal hebben

Ze zullen overwinnen in de hemel

Deze eldorados, deze immensiteiten

Ons geschonken door avonturiers