La Maison Hantée - Charles Aznavour

J’habite une maison hantée

De la cave jusqu’au grenier

C’est incroyable

C’est fait de rires aux éclats

Et puis de plaintes, quelquefois

Insoutenables

Des objets partent sans raison

Ma visant avec précision

Je les évite

Il y a des meubles renversés

Et des tentures arrachées

Des bruits de fuite

J’entends pleurer dans les couloirs

Claquer des portes et des tiroirs

Mais fataliste

J’habite une maison hantée

Pourtant je n’ai pas appelé

Un exorciste

J’habite une maison hantée

Que j’aurais du mal à quitter

Car hypocrite

J’adore au plus profond des nuits

Certains chuchotements et cris

Alors j’hésite

L’esprit du mal et puis du bien

Semblent s'être donnés la main

Quand ils me pincent

Je sens un souffle contre moi

Dans le noir s’envolent les draps

Et le lit grince

Je ne suis plus maître de rien

Parfois jusqu’au matin

L’orage gronde

J’habite une maison hantée

Mais je n’aimerais en changer

Pour rien au monde

J’habite une maison hantée

Non par un monstre décharné

Ou un fantôme

Mais par un feu follet subtil

Qui tient mon coeur au bout d’un fil

Et dans ses paumes

Un petit génie plein de vie

Qui n’a rien, entre nous soit dit

D’un ectoplasme

Et qui sait au-delà de tout

Combler mes rêves les plus fous

Et mes fantasmes

Je suis envoûté tant et tant

Que j’en perds la notion du temps

Et de moi-même

Aussi pourquoi nous le cacher

J’habite une maison hantée

Par toi qui m’aime

Et moi qui t’aime

A m’en damner

Ik woon in een spookhuis

Van kelder tot zolder

Het is ongeloofelijk

Het is gemaakt van lachen

En dan klachten, soms

onhoudbaar

Objecten vertrekken zonder reden

Ma richten met precisie

ik vermijd ze

Er zijn omgevallen meubels

En gescheurde gordijnen

Lekkende geluiden

Ik hoor huilen in de gangen

Slam deuren en laden

Maar fatalistisch

Ik woon in een spookhuis

Maar ik heb niet gebeld

een exorcist

Ik woon in een spookhuis

Dat het moeilijk voor me zou zijn om te vertrekken

Omdat hypocriet

Ik heb lief in de diepste nachten

Wat gefluister en geschreeuw

Dus ik aarzel

De geest van het kwaad en dan van het goede

Lijkt hand in hand te hebben gehouden

Als ze me knijpen

Ik voel een adem tegen me

In het donker vliegen de lakens weg

En het bed kraakt

Ik ben nergens meer de baas over

Soms tot de ochtend

De storm brult

Ik woon in een spookhuis

Maar ik zou het niet veranderen

Voor niets ter wereld

Ik woon in een spookhuis

Niet door een uitgemergeld monster

Of een geest

Maar door een subtiele wisp

Wie houdt mijn hart vast aan het einde van een draad

En in zijn handpalmen

Een klein genie vol leven

Wie heeft er niets, zij het tussen ons?

van een ectoplasma

En wie weet meer dan alles

Vervul mijn stoutste dromen

En mijn fantasieën

Ik ben zo betoverd

Dat ik de tijd uit het oog verlies

En van mezelf

Dus waarom zou je het voor ons verbergen?

Ik woon in een spookhuis

Door jou die van me houdt

En ik die van je houdt

verdomme