Ils Sont Tombés - Charles Aznavour

Ils sont tombés sans trop savoir pourquoi

Hommes, femmes et enfants qui ne voulaient que vivre

Avec des gestes lourds comme des hommes livres

Mutilés, massacrés les yeux ouverts de effroi

Ils sont tombés en invoquant leur Dieu

Au seuil de leur église ou le pas de leur porte

En troupeaux de désert titubant en cohorte

Terrassés par la soif, la faim, le fer, le feu

Nul ne éleva la voix dans un monde euphorique

Tandis que croupissait un peuple dans son sang

Le Europe découvrait le jazz et sa musique

Les plaintes de trompettes couvraient les cris d’enfants

Ils sont tombés pudiquement sans bruit

Par milliers, par millions, sans que le monde bouge

Devenant un instant minuscules fleurs rouges

Recouverts par un vent de sable et puis d’oubli

Ils sont tombés les yeux plein de soleil

Comme un oiseau qu’en vol une balle fracasse

Pour mourir ne importe où et sans laisser de traces

Ignorés, oubliés dans leur dernier sommeil

Ils sont tombés en croyant ingénus

Que leurs enfants pourraient continuer leur enfance

Que un jour ils fouleraient des terres de espérance

Dans des pays ouverts de hommes aux mains tendues

Moi je suis de ce peuple qui dort sans sépulture

Que a choisi de mourir sans abdiquer sa foi

Qui ne a jamais baissé la tête sous le injure

Qui survit malgré tout et qui ne se plaint pas

Ils sont tombés pour entrer dans la nuit

Éternelle des temps au bout de leur courage

La mort les a frappés sans demander leur âge

Puisque ils étaient fautifs de être enfants de Arménie

Ze vielen zonder echt te weten waarom

Mannen, vrouwen en kinderen die alleen maar wilden leven

Met zware gebaren als vrije mannen

Verminkt, geslacht met open ogen van angst

Ze vielen hun God aan

Op de stoep van hun kerk of op de stoep

In woestijnkuddes wankelend in cohort

Getroffen door dorst, honger, ijzer, vuur

Niemand verhief zijn stem in een euforische wereld

Terwijl een volk stagneerde in hun bloed

Europa ontdekte jazz en zijn muziek

De kreten van trompetten overstemden de kreten van kinderen

Ze vielen stilletjes stil

Bij duizenden, bij miljoenen, zonder dat de wereld beweegt

Even overgaan op kleine rode bloemen

Bedekt door een wind van zand en dan vergetelheid

Ze vielen met hun ogen vol zonneschijn

Als een vogel die tijdens de vlucht door een kogel wordt verpletterd

Om overal en zonder een spoor te sterven

Genegeerd, vergeten in hun laatste slaap

Ze geloofden ingenieus

Dat hun kinderen hun kindertijd konden voortzetten

Dat ze op een dag landen van hoop zouden betreden

In open landen van mannen met uitgestrekte handen

Ik ben van deze mensen die slapen zonder begraven te worden

Die ervoor koos om te sterven zonder afstand te doen van zijn geloof?

Die nooit zijn hoofd boog bij belediging

Wie overleeft ondanks alles en klaagt niet

Ze vielen om de nacht in te gaan

Eeuwige tijd aan het einde van hun moed

De dood sloeg hen zonder te vragen naar hun leeftijd

Omdat ze schuldig waren omdat ze kinderen van Armenië waren