Fraternite - Charles Aznavour

Nous rentrions très tard, mêlant

Des vers purs à des chants obscènes

Et l’on s’asseyait sur un banc

Pour regarder rêver la Seine

Sur l’eau rien ne vivait encore

Ainsi qu’une ouvrière lasse

Pressant sur ses flancs ses fils morts

La Seine dormait dans sa crasse

Nos coeurs d’ivrognes s’emplissaient

D’une bienfaisante latrie

Si le soleil, le vent doraient

Les marronniers des Tuileries

Pour mieux évoquer l’ancien soir

Le plâtre et le vin des tavernes

Egayaient nos vieux habits noirs

Et nos plastrons d’hommes modernes

Alors, ayant honte vraiment

De nous connaître aussi lyriques

Nous offrions un coup de blanc

Aux balayeurs mélancoliques

Belle ruse et l’on découvrait

Dans le balayeur, un poète

Si bien que les verres tremblaient

Sur le comptoir, autel de fête

Et pour que ce soir sans égal

Fût perpétué un pandore

On dressait le procès verbal

Parsemé d’attendus sonores

We kwamen heel laat thuis, aan het mixen

Van pure verzen tot obscene gezangen

En we zaten op een bankje

Om naar de Seine-droom te kijken

Op het water leefde nog niets

Als een vermoeide werker

Haar dode zonen op haar zij drukken

De Seine sliep in zijn vuil

Onze dronken harten vulden zich

Van een weldadige latria

Als de zon, de wind goud was

De kastanjebomen van de Tuilerieën

Om de oude avond beter op te roepen

Het gips en de wijn van de tavernes

Onze oude zwarte kleren opgefleurd

En onze borstplaten van moderne mannen

Echt schamen dus

Om ons zo lyrisch te kennen

We boden een witte klap aan

Aan de melancholische veegmachines

Leuke truc en we ontdekten

In de veegmachine, een dichter

Dus de glazen trilden

Op de toonbank, feestelijk altaar

En zodat vanavond zonder gelijke

Werd een pandora in stand gehouden

We namen de notulen

Besprenkeld met goede verwachtingen