De Moins En Moins - Charles Aznavour

Sur mon visage

Le temps cruel a imprimé ses crocs

Et au passage

Dans mon coeur a fait bien plus d’un accroc

Quand je m’affronte

Devant mon miroir le matin

Je m’en rends compte

Je me ressemble de moins en moins

Et ma jeunesse

Que l’amour devait tendrement orner

Par maladresse

N’a enfanté que des rêves mort-nés

Depuis je triche

Avec moi-même j’en conviens

Mais je m’en fiche

Je me ressemble de moins en moins

Au vent qui passe

Que sont mes espoirs devenus, depuis

Tout casse et lasse

Ma vérité n’est pas sortie de son puits

Dans ses eaux troubles

Je ne peux plus je le vois bien

Trouver mon double

Je me ressemble de moins en moins

Mes joies sont ternes

La fleur de l’espoir en moi s’est fanée

Mon coeur en berne

Porte toujours le deuil de ces années

L’adolescence

Me semble si proche et si loin

Lorsque j’y pense

Je me ressemble de moins en moins

De moins en moins

Op mijn gezicht

Wrede tijd heeft zijn slagtanden ingeprent

En trouwens

In mijn hart heeft meer dan één storing gedaan

Wanneer ik bots

Voor mijn spiegel in de ochtend

ik realiseer me

Ik lijk steeds minder op mezelf

En mijn jeugd

Die liefde moet teder sieren

door onhandigheid

Beviel alleen van doodgeboren dromen

Sinds ik vals speel

Met mezelf ben ik het eens

Maar het kan me niet schelen

Ik lijk steeds minder op mezelf

naar de voorbijgaande wind

Wat is mijn hoop sindsdien geworden?

Alles is kapot en moe

Mijn waarheid is niet uit de put gekomen

In zijn troebele wateren

Ik kan het niet meer ik kan het zien

vind mijn dubbel

Ik lijk steeds minder op mezelf

Mijn vreugde is saai

De bloem van hoop in mij is verdord

Mijn hart halfstok

rouwt nog steeds om die jaren

adolescentie

Het lijkt zo dichtbij en zo ver weg

Als ik eraan denk

Ik lijk steeds minder op mezelf

Minder en minder