De Deraison En Deraison - Charles Aznavour

De déraison en déraison

Tourne le bal de mes saisons

Tourne le monde

Quand d’insomnie en insomnie

Je sens les matins de ma vie

Qui se confondent

Avec mes nuits

Aveuglé par le verbe aimer

J’ai laissé l’amour s’essouffler

Dans ses tumultes

Et d'âge d’enfant à vieillard

J’ai occulté sans le vouloir

Mon âge adulte

Quelque part

De déraison en déraison

Je vis sevré de mes passions

En somnambule

En équilibre malgré moi

Tous mes émois vidés de toi

Se coagulent

Et prennent froid

Dès lors qu’il faut tirer un trait

Sur le bonheur et ses attraits

Ses joies terrestres

En voyant son soleil pâlir

L' amour n’ayant plus d' avenir

Se défenestre

Pour mourir

De déraison en déraison

Tout le lot de mes illusions

Sur toutes choses

Quand de nuits blanches en cauchemars

Le souffle froid du désespoir

J’aime les roses

De mes espoirs

Que sont nos amours devenus?

Je me retrouve las

Venu le regard vide

Mes lendemains hypothéqués

Mes illusions décapitées

Comme invalide

De penser

De déraison en déraison

Loin de toi je cultive

Mon champ d’amertume

Et de mon passé disparu

Mon cœur ne récolte vois-tu

Qu’un peu d'écume

Et rien de plus

Moi je cherche encore et toujours

L’ombre fuyante d' un amour

Et de moi-même

Emportant le deuil dès hier

Des printemps morts sur les hivers

De nos «je t’aime «Mis en terre

Van waanzin tot waanzin

Draai de bal van mijn seizoenen

draai de wereld

Wanneer van slapeloosheid naar slapeloosheid

Ik voel de ochtenden van mijn leven

wie fuseert

Met mijn nachten

Verblind door het werkwoord lief te hebben

Ik liet de liefde opraken

In zijn tumult

En van kind tot oud

Ik verduisterde onbedoeld

mijn volwassenheid

Ergens

Van waanzin tot waanzin

Ik leef gespeend van mijn passies

Slaapwandelen

Ondanks mezelf in balans

Al mijn emoties zijn van jou ontdaan

Stremmen

En verkouden worden

Zodra je een lijn moet trekken

Over geluk en zijn attracties

Zijn aardse geneugten

Zijn zon zien vervagen

Liefde heeft geen toekomst

zichzelf verdedigen

Sterven

Van waanzin tot waanzin

Al de partij van mijn illusies

over alle dingen

Wanneer van slapeloze nachten naar nachtmerries

De koude adem van wanhoop

Ik hou van rozen

van mijn hoop

Wat zijn onze liefdes geworden?

Ik vind mezelf moe

Kwam wezenloos staren

Mijn hypotheek morgen

Mijn onthoofde illusies

Als ongeldig

Besteden

Van waanzin tot waanzin

Ver van jou cultiveer ik

Mijn veld van bitterheid

En uit mijn verdwenen verleden

Mijn hart oogst niet zie je

Gewoon een beetje schuim

En niets meer

Ik zoek opnieuw en opnieuw

De vluchtige schaduw van een liefde

En van mezelf

Het dragen van rouw van gisteren

Dode bronnen in de winter

Van onze "I love you" in de grond gelegd