Comme L'eau, Le Feu, Le Vent - Charles Aznavour

J’ai l'âme débordante de joie

Mais ces joies sont oppressées d’amour

Quand tu es prés de moi car ton coeur est changeant et secret

Et peur-être jamais, ne saurais-je jamais qui tu es?

Fuyante comme l’eau qui ruisselle un instant sur la peau

Et soudain s'évapore et s’en va, fuyante comme l’eau

Tu ricoches entre rires et sanglots

Et sans cesse coule entre mes doigts.

Il me faut malgré moi t’avouer qu’avec toi, je ne sais comment faire

Et sur quel pied danser, parfois croyant tenir le bonheur

Quand je ferme les yeux, je ressens comme un vide en mon coeur.

Ivre comme le feu qui danse en projetant ses couleurs

Qui crépite et fait parler le bois

Ivre comme le feu, un instant tu t’offres avec chaleur

Et l’autre tu te figes de froid.

Je n’ai plus de sommeil, de repos, je n’ai que mes désirs

Qui sans cesse s’accrochent à ma peau

Le soir libre de tout sans compter

Au matin, tu reprends ce que la veille tu as donné.

Folle comme le vent qui hérisse la terre au printemps

Qui effeuille et piétine les fleurs

Folle comme le vent, tu mutiles mes rêves et mon temps

Et t’amuses à retourner mon coeur.

Et dans ce tourbillon de folies, de rires et de pleurs

Je me bats contre mes sentiments, je n’ai plus de raison

Car tu cernes ma vie et mon coeur

Comme l’eau et le feu et le vent.

Mijn ziel stroomt over van vreugde

Maar deze vreugden worden onderdrukt met liefde

Wanneer je in mijn buurt bent, want je hart verandert en is geheim

En misschien nooit, zal ik ooit weten wie je bent?

Lekt als water dat even op de huid stroomt

En plotseling verdampt en gaat, vluchtend als water

Je ketst af tussen lachen en snikken

En vloeit onophoudelijk door mijn vingers.

Ik moet ondanks mezelf toegeven dat ik met jou niet weet wat ik moet doen

En op welke voet te dansen, soms gelovend om geluk vast te houden

Als ik mijn ogen sluit, voel ik een leegte in mijn hart.

Dronken als het vuur dat danst en zijn kleuren projecteert

Dat knettert en laat het hout praten

Dronken als vuur, voor een moment bied je jezelf met warmte aan

En de andere bevries je met koude.

Ik heb geen slaap meer, rust, ik heb alleen mijn verlangens

Die eindeloos aan mijn huid kleven

De avond vrij van alles zonder te tellen

In de ochtend neem je terug wat je de dag ervoor hebt gegeven.

Zo gek als de wind die de aarde in de lente doet ruisen

Wie plukt en vertrapt de bloemen

Zo gek als de wind, je verminkt mijn dromen en mijn tijd

En je vindt het leuk om mijn hart rond te draaien.

En in deze wervelwind van waanzin, gelach en tranen

Ik vecht tegen mijn gevoelens, ik heb geen reden meer

Want je omringt mijn leven en mijn hart

Als water en vuur en wind.