Ce sacré piano - Charles Aznavour

Ce sacré piano

Placé dans un coin

Voudrait libérer

Sa voix qui déborde

Mais reste accrochée

Au long de ses cordes

Et son vieux clavier

Qu’aucun doigt n’aborde

Espère des mains

Ce sacré piano

Qui semble endormi

Pour l'éternité

Entre quatre planches

Aimerait que ses

Touches noires et blanches

Fussent caressées

Mais nul ne se penche

Sur son corps vieilli

Moi de temps en temps

Quand j’ai de la peine

Je vais doucement

Consoler la sienne

Et tout deux rêvant

De nos joies anciennes

Nous pleurons les jours anciens

Ce sacré piano

Me colle à la peau

Mais plus mes doigts courent

Moins je me délivre

De ce vieil amour

Qui perd l'équilibre

Et compte les jours

Qui lui restent à vivre

Sans repos

Sans repos

Ce sacré piano

Est mon seul ami

Il sait m'étourdir

Sans trop de manières

Et m’aide à franchir

Toutes les barrières

Grâce aux souvenirs

Placés sur la terre

Jalonnant la vie

Ce sacré piano

Attend jour et nuit

Debout dans un coin

Que je le caresse

Comme un pauvre chien

Tirant sur sa laisse

Pour aller vers un

Maître qui le laisse

Pour d’autres amours

Et lorsque je mets

Les doigts sur ses touches

Sur lui dés que j’ai

Mes mains qui se couchent

Le passé renaît

Du fond de sa bouche

Évoquant nos anciens jours

Ce sacré piano

Quand il parle trop

Me remet souvent

Des choses en mémoire

Et remue le temps

Et fait des histoires

Parfois tant et tant

Que je me sépare

De mon vieux piano

De mon vieux piano

De mon vieux piano

Pauvre piano…

Die verdomde piano

In een hoek geplaatst

zou bevrijden

Zijn overvolle stem

Maar wacht even

Langs zijn touwtjes

En zijn oude toetsenbord

Dat er geen vinger in de buurt komt

hoop handen

Die verdomde piano

wie lijkt te slapen?

Voor eeuwig

Tussen vier planken

zou graag zijn

Zwart-witte toetsen

werden gestreeld

Maar niemand leunt

Op haar oude lichaam

Ik af en toe

Als ik pijn heb

ik ga langzaam

Troost haar

En allebei dromen

Van onze oude geneugten

We rouwen om de oude tijd

Die verdomde piano

Plakt aan mijn huid

Maar hoe meer mijn vingers lopen

Hoe minder ik mezelf loslaat

Van die oude liefde

wie verliest het evenwicht?

En tel de dagen

Wie zijn er nog om te leven?

zonder rust

zonder rust

Die verdomde piano

Is mijn enige vriend

Hij weet hoe hij me moet verdoven

Zonder al te veel manieren

En help me erdoorheen

Alle barrières

Dankzij de herinneringen

Op aarde geplaatst

Leven op het spel zetten

Die verdomde piano

Wacht dag en nacht

In een hoek staan

Laat me het strelen

Als een arme hond

Aan de riem trekken

om naar een te gaan

Meester die hem verlaat

Voor andere liefdes

En wanneer ik zet

Vingers aan zijn sleutels

Op hem zodra ik

Mijn handen gaan naar beneden

Het verleden wordt herboren

Uit de achterkant van zijn mond

Het oproepen van onze oude tijd

Die verdomde piano

Als hij te veel praat

Geeft me vaak

dingen in het geheugen

En roer de tijd

En maak een ophef

Soms zo en zo

dat ik scheid

Van mijn oude piano

Van mijn oude piano

Van mijn oude piano

Arme piano...