Ce Métier - Charles Aznavour

De galères en galas

A Paris, en province

De scène d’Opéra

En spectacle de rue

De fabuleux contrats

En cachets plus que minces

Pour nous quoi qu’il en soit

Le rêve continue

Ce métier, c’est le pire et c’est le meilleur

On a beau s’en défendre il nous tient et nous hante

Que l’on soit comédien, danseur ou que l’on chante

Ce métier, il fait mal comme il fait rêver

Et du «temps des cerises» à «être ou ne pas être»

Que l’on soit débutant ou déjà passé maître

Au plus haut de l’affiche, ou à peine cité

Il est notre patrie et notre champ d’honneur

Du vieux conservatoire ou enfant de la balle

Notre seul horizon est au fond d’une salle

Notre soleil jamais qu’un coup de projecteur

Ce métier, qui tient tous nos sens en éveil

D'échec retentissant en triomphale route

Qui nous gonfle d’orgueil, ou nous détruit de doute

Ce métier est le seul jardin de nos merveilles

De nuits de dépression

Après que la critique

A tort ou à raison

Nous traîne dans la boue

De moment d'émotion

En instant de panique

On entre en religion

A l’heure ou tout ce joue

Ce métier de crève faim de va-nu-pieds

Que ce soit à l'écran, sur scène ou bien en piste

Il faut pour le tenter être un rien utopiste

Car il fait peu d'élu pour beaucoup d’appelés

Ce métier qui peut nous abolir parfois

Commandeur de Paris, ou Sir en Angleterre

Les Sept d’or, les Césars les triomphes ou Molières

C’est toujours le public au fond qui les octroie

Fier sous les quolibets, humble sous les bravos

Faussement protégé par le mot de Cambronne

Émouvant, hilarant, en forme ou bien aphone

Mais déchiré de trac au lever de rideau

Ce métier, n’est pas facile à assumer

Bâti sur le succès il rend tout vulnérable

Mais bien que sans mémoire, et bien qu’impitoyable

Il reste le plus beau car c’est notre métier

Il reste le plus beau, car c’est notre métier

Van galeien tot gala's

In Parijs, in de provincie

Opera podium

In straatoptreden

Fantastische contracten

In meer dan dunne postzegels

Voor ons toch

De droom gaat verder

Deze baan is de slechtste en de beste

Het maakt niet uit hoeveel we onszelf verdedigen, het houdt ons vast en achtervolgt ons

Of je nu een acteur, danser of zanger bent

Deze baan, het doet pijn alsof het je doet dromen

En van "kersentijd" naar "to be or not to be"

Of je nu een beginner bent of al een meester

Topfacturering, of nauwelijks genoemd

Hij is ons vaderland en ons ereveld

Van de oude serre of kind van het bal

Onze enige horizon is aan de achterkant van een kamer

Onze zon nooit maar een spotlight

Dit beroep, dat al onze zintuigen wakker houdt

Een klinkende mislukking op de triomfantelijke weg

Wie blaast ons op met trots, of vernietigt ons met twijfel?

Dit ambacht is de enige tuin van onze wonderen

Depressie nachten

Na de kritiek

Goed of fout

sleept ons door de modder

Momenten van emotie

In moment van paniek

We gaan religie binnen

In een tijd waarin dit allemaal speelt

Dit beroep van honger op blote voeten

Of het nu op het scherm, op het podium of op de baan is

Je moet een beetje utopisch zijn om het te proberen

Want er zijn weinig uitverkorenen voor velen die geroepen zijn

Deze baan die ons soms kan afschaffen

Commandant van Parijs, of Sir in Engeland

De Zeven van Goud, de Caesars, de Triomfen of Molières

Het is altijd het publiek onderaan dat hen toestaat

Trots onder het gejoel, nederig onder het applaus

Vals beschermd door het woord van Cambronne

Ontroerend, hilarisch, fit of stemloos

Maar verscheurd van plankenkoorts als het gordijn omhoog gaat

Deze baan is niet gemakkelijk aan te nemen.

Gebouwd op succes maakt het alles kwetsbaar

Maar hoewel geheugenloos, en hoewel meedogenloos

Het blijft het mooiste want het is ons vak

Het blijft de mooiste, want het is ons vak