Облаком туман - Butterfly Temple

Туман плывёт волной, уносит вниз река…

Возврата нет — неси меня теченье!

Омытых ран покой, и холод-страх исчез,

Возьми меня с собой забвенье!

Темнота меня укрой — Темнота укрой,

Не вернуть тех дней назад — Не вернуть назад,

Жизни не начать иной — Жизни нет другой,

Вспять не повернуть закат!

Поворот немой судьбы — Излом судьбы,

Новый день мне принесёт — День мне принесет

Словно поворот реки — Поворот реки

В неизвестность уведёт…

Ветры песен не поют — Ветры пропоют,

Тихо волны шепчут мне — Волны шепчут мне,

В глубину меня зовут — В глубину зовут

Камни гладкие на дне

Белым облаком туман — Облаком туман,

Пеленой окутал гладь — Пеленою гладь.

Все похоже на обман — Темнота — обман,

Из него не убежать.

Брызги воды, разлетаются под тобой (подо мной).

Манит чертог, только не вернёшся ты (вернуться мне) домой.

Птицы молчат, мёртвый холод — ты (я) опьянён,

Тени исчезли, ведут в омут — темный сон.

Страшный сон и меня в нем нет,

Я забыт, затёрт в чьей-то памяти.

Знаю я, что спасёт рассвет,

Что растает лёд в его пламени!

Застыл, пропал мой крик и лёд-река — мой путь…

Опять забвение — не проснуться…

Закат-костёр сожги меня, но время утекло…

Оно не сможет вспять повернуться…

Исчезают голоса,

Омут за собой зовет,

Режет темнота глаза,

Сердце сковывает лед.

Загораются огни,

Разбегается туман,

Тени на воду легли,

Первый луч — пришла заря!

Солнце-избавленье, к ясну-небу протяни (я тяну) ладонь.

Холод, по теченью и уносит в небо как огонь.

Волны расступились, ты (я) коснулся ледяного дна.

Капли заискрились и упали гроздью янтаря!

Солнца свет, я к тебе иду,

Обними меня и лучом согрей,

Путь к тебе по росе найду,

Не изранюсь я бритвами камней.

Мне рассвет обожжет глаза,

И в его лучах исчезаю я!

Прикоснусь, не спадет роса,

Я оставлю след в каплях янтаря!

Mist drijft in een golf, voert de rivier mee ...

Er is geen terugkeer - draag me met de stroom mee!

Vrede van gewassen wonden, en koude angst verdwenen,

Neem me mee, vergetelheid!

Duisternis bedek mij - bedek duisternis,

Keer die dagen niet terug - Keer niet terug,

Er is geen ander leven om te beginnen - Er is geen ander leven,

Keer de zonsondergang niet terug!

Draai van het domme lot - Breuk van het lot,

Een nieuwe dag zal me brengen - De dag zal me brengen

Als een bocht in een rivier - Een bocht in een rivier

Het neemt je mee naar het onbekende...

Winden zingen geen liedjes - Winden zullen zingen,

Rustig fluisteren de golven tegen me - De golven fluisteren tegen me

Ze roepen me de diepte in - Ze roepen me de diepte in

Stenen zijn glad aan de onderkant

Een witte mistwolk - Een mistwolk,

Gehuld het gladde oppervlak met een sluier - Gehuld glad oppervlak.

Alles lijkt op bedrog - Duisternis is bedrog,

Je kunt er niet voor weglopen.

Spatten van water, verspreid onder jou (onder mij).

De hal lonkt, maar je gaat niet (om naar mij terug te keren) naar huis.

Vogels zijn stil, doodkoud - jij (ik) bent bedwelmd,

De schaduwen zijn verdwenen, ze leiden naar een poel - een donkere droom.

Een vreselijke droom en ik zit er niet in,

Ik ben vergeten, gewist in iemands geheugen.

Ik weet dat de dageraad zal redden

Dat het ijs zal smelten in zijn vlam!

Ik verstijfde, mijn kreet verdween en de ijsrivier - op mijn manier ...

Opnieuw vergetelheid - niet wakker worden ...

Vuurwerk bij zonsondergang brandt me, maar de tijd is voorbij gevlogen...

Het kan niet meer terug...

De stemmen verdwijnen

De draaikolk roept zichzelf op,

Duisternis doet pijn aan de ogen

Het hart is bevroren.

De lichten zijn aan

De mist breekt

Schaduwen lagen op het water,

De eerste straal - de dageraad is aangebroken!

De zon is verlossing, strek (ik trek) je handpalm uit naar de heldere hemel.

Koud, stroomafwaarts en neemt het mee naar de lucht als vuur.

De golven gingen uiteen, jij (ik) raakte de ijzige bodem aan.

De druppels fonkelden en vielen als een bosje barnsteen!

Zonneschijn, ik kom naar je toe

Omhels me en verwarm me met een straal,

Ik zal de weg naar je vinden door de dauw,

Ik zal niet worden gesneden door de scheermessen van stenen.

Dageraad brandt in mijn ogen

En in zijn stralen verdwijn ik!

Ik zal aanraken, de dauw zal niet verdwijnen,

Ik zal een teken achterlaten in druppels barnsteen!