Агония - Стезя - Butterfly Temple

Тёмная даль… последние сны…

Немая печаль… ножи пустоты…

В развалинах сердца бродит мутная тоска,

В порывах бессильной злобы мечется душа…

Я вижу безмолвный ветер, смерти скорой лик,

В агонии дождь скрывает земли последний крик.

Уже не напьётся великое небо весенней брагой зари,

Уже не вернутся птицы, травой не покроются поры земли.

Вода в иссыхающем горле ручья отравлена кровью врагов,

Осеннее солнце дождём захлебнулось, под плетью промозглых ветров…

Всё ближе седая старость — смерти скорой лик,

В объятьях огня сгорает кипящей крови крик…

Так кто же глаза закроет замученной Земле,

Коль не остаётся силы, и веры нет в душе?

Тёмная даль… последние сны…

Немая печаль… ножи пустоты…

Donkere afstand... laatste dromen...

Stil verdriet... messen van leegte...

In de ruïnes van het hart dwaalt modderig verlangen,

De ziel rent rond in impulsen van machteloze woede...

Ik zie de stille wind, het dreigende gezicht van de dood,

In doodsangst verbergt de regen de laatste kreet van de aarde.

De grote hemel zal niet langer dronken worden van het lentebrouwsel van de dageraad,

De vogels zullen niet terugkeren, de poriën van de aarde zullen niet bedekt zijn met gras.

Het water in de uitdrogende keel van de stroom is vergiftigd door het bloed van vijanden,

De herfstzon verstikt door de regen, onder de zweep van vochtige winden ...

Grijsharige ouderdom komt dichterbij - het naderende gezicht van de dood,

In de armen van vuur brandt een schreeuw met kokend bloed...

Dus wie zal de ogen van de gekwelde aarde sluiten,

Als er geen kracht meer is, en er is geen geloof in de ziel?

Donkere afstand... laatste dromen...

Stil verdriet... messen van leegte...