Volume II Chapter I - Bosse-de-Nage

A man walks briskly down the street.

This singular man is distinguished by the anxiety he carries in his stomach.

Yet, his burden is as artificial as his coat.

His ears tremble with the cry of his living finger nails clipped by machines

and his legs quiver with nausea inspired by others.

He receives fresh torment from every person he passes.

The anxiety enters through his eyes and passes through his bowels.

His trouble however is never expelled like last night’s dinner.

There is no inspiration or escape.

His feelings cannot be pumped from him like semen from the belly of a whore.

«Maybe I’ll take a walk through the sewer,» he says.

Een man loopt stevig door de straat.

Deze bijzondere man onderscheidt zich door de angst die hij in zijn maag draagt.

Toch is zijn last even kunstmatig als zijn jas.

Zijn oren trillen van de kreet van zijn levende vingernagels die door machines zijn geknipt

en zijn benen trillen van misselijkheid, geïnspireerd door anderen.

Hij ontvangt nieuwe kwelling van elke persoon die hij passeert.

De angst komt binnen via zijn ogen en gaat door zijn ingewanden.

Zijn problemen worden echter nooit verdreven zoals het diner van gisteravond.

Er is geen inspiratie of ontsnapping.

Zijn gevoelens kunnen niet uit hem worden gepompt zoals sperma uit de buik van een hoer.

"Misschien ga ik eens door het riool lopen", zegt hij.