You make me - Blumfeld

Was mach ich bloß an dieser Stelle

An der ich längst noch nicht zu mir gekommen bin

Wo ich mich kreuz und quer zerstreue

In alle Himmelsrichtungen

Denk ich mich dauernd zu dir hin

Kaum angekommen bin ich schon wieder losgefahren

Durch’s Ozonloch, über den Ozean hinausgeschossen

Hinter das Licht, mein eigener Schatten

Und die Erinnerung daran

Wo ich ihn wann verloren hatte, ausgeschlossen

Die Worte sind von sich so schwer

Daß ich sie nicht mehr singen kann so wie bisher

Jede Sekunde durch dir Zeilen überholen

Bis hin zum Tod und ihm mit «Ich will sterben» beizuwohnen

Und von dem Satz geht’s in die Praxis

Aus der Erfindung, wegzukommen von sich selbst

In die Erfahrung.

Ein freies Bild

Wieder bei Null, ein Weiß mit Kreis

Fast so wie ich

Um von begreifbarem zu sprechen

Ich muß gestehen, ich fühle mich

Um ein begreifendes nicht zu erschaffen

Vielmehr vorstellbar zu machen

Dreh ich mich mit der Musik

Mit allem was ich an mir hab

Mir zur Verfügung steht, um dich

Und doch kann hier kaum von dir die Rede sein

Ich kann nichts wirklich von dir sagen

Soviel ist klar wir sind nicht neu

Schon lange hier sind wie wie Risse in der Schöpfung

Mag sein die Tage sind gezählt

Die Augenblicke sind es nicht.

Für alle Zeiten

Keine Geschichte zum erzählen, meine ich

Und auch nicht zum in Stücke schreiben

Und du schaust in mein Gesicht

(bei mir statt Ausblick ein Gedächtnis)

Und sagst: «Das wird sich zeigen!»

Ich bin die Angst, die Angst vor mir

Wenn du dich fürchtest bin ich bei dir

Randvoll Fakten und keine Menschenseele

Nicht ganz bei Trost leg ich mich nieder zu den Akten

Was mach ich bloß an dieser Stelle

An der ich längst noch nicht zu mir gekommen bin

Wo ich mich kreuz und quer zerstreue

In alle Himmelsrichtungen

Denk ich mich dauernd zu dir hin

Wat doe ik op dit moment?

Waar ik al lang niet meer tot mezelf ben gekomen

Waar ik overal verspreid

In alle richtingen

Ik moet steeds aan je denken

Zodra ik daar aankwam reed ik weer weg

Geschoten door het ozongat, uit over de oceaan

Achter het licht, mijn eigen schaduw

En de herinnering eraan

Uitgesloten waar ik het was kwijtgeraakt en wanneer

De woorden zelf zijn zo moeilijk

Dat ik ze niet meer kan zingen zoals vroeger

Elke seconde haal je lijnen in

Tot op het punt van de dood en er getuige van zijn met "I want to die".

En vanuit de zin gaan we in praktijk

Van de uitvinding om bij jezelf weg te komen

In de beleving.

Een gratis afbeelding

Terug naar nul, een wit met een cirkel

Bijna zoals ik

Om over het begrijpelijke te spreken

Ik moet toegeven dat ik voel

Om geen begrijpende te creëren

Integendeel, om het voorstelbaar te maken

Ik draai met de muziek

Met alles wat ik bij me heb

is beschikbaar voor mij om u te ontmoeten

En toch kunnen we hier moeilijk over je spreken

Ik kan niet echt iets over je zeggen

Zoveel is duidelijk, we zijn niet nieuw

We zijn hier al een lange tijd als scheuren in de schepping

Misschien zijn de dagen geteld

Het zijn niet de momenten.

Voor alle tijden

Geen verhaal te vertellen, ik bedoel

En ook niet om in stukjes te schrijven

En je kijkt in mijn gezicht

(in mijn geval een herinnering in plaats van een weergave)

En je zegt: «Dat zal blijken!»

Ik ben de angst, de angst van mij

Als je bang bent, ben ik bij je

Boordevol feiten en geen ziel

Met enige troost ga ik bij de dossiers liggen

Wat doe ik op dit moment?

Waar ik al lang niet meer tot mezelf ben gekomen

Waar ik overal verspreid

In alle richtingen

Ik moet steeds aan je denken