Von der Unmöglichkeit Nein zu sagen, ohne sich umzubringen - Blumfeld

Montagmorgen erwachte ich als missgeburt

Halt' mich trotzdem fest

Ich will morden

Den apparat, der dich und mich bloß apparat sein lässt

Sind zwei zuviel um frei zu sein?

Oder brauch' ich dich, um ich zu sein?

Von der unmöglichkeit, «nein» zu sagen, ohne sich umzubringen

(ohne dich umzubringen)

Ich krieg kein frieden

Darum krieg!

Kein frieden

Jetzt wo ich missgeburt bin, bekämen deine arme sinn

Aber du hältst sie mir nicht hin

Ich sehe mich neben dir, meine tentakel seh' ich auch

Ich hab' keine knochen mehr

Dafür tinte für zwanzig bücher im bauch

Wenig später wird ein körper eine narbe aus beton sein

Wenig später wird jeder nerv in napalm gelegt und verbrannt sein

Stirb oder sei wie wir

Maandagochtend werd ik wakker als een miskraam

houd me toch vast

ik wil moorden

Het apparaat waarmee jij en ik gewoon apparaat zijn

Zijn er twee te veel om vrij te zijn?

Of heb ik jou nodig om mij te zijn?

Over de onmogelijkheid om 'nee' te zeggen zonder zelfmoord te plegen

(zonder jou te doden)

ik krijg geen rust

Oorlog dus!

geen vrede

Nu ik een freak ben, zouden je armen logisch zijn

Maar je houdt het me niet voor

Ik zie mezelf naast jou, ik zie ook mijn tentakels

ik heb geen botten meer

Maar inkt voor twintig boeken in de buik

Even later zal een lichaam een ​​betonnen litteken zijn

Even later wordt elke zenuw in napalm gezet en verbrand

Sterf of wees zoals wij