Sing Sing - Blumfeld

Der Staat im Staat in der ersten Person

Selbstanklagen klingen hier nach Restauration einer Haut

Die ist wie eine Blindenschrift

Die sich ohne Berührungsängste lesen läßt

Wie ein Fluchtversuch

Eines Kriegsberichterstatters, der sich selbst verflucht

Weil er in Liebeserklärungen Auswege sucht

Und nichts findet

Siehst du ihn jetzt, wie der sich windet?

Wie wenn ihr eure Augen verbindet

Der mit Ausdruck Eindruck schindet

Bombenkratergleich weil

Der reißt dich richtig auf

Dein Rucken ist dem eine weit’re Tür

«Paß auf dein Rückgrat auf» sagt der

Und «Ich stehe hinter dir»

Das ist dein Pech der meint

Gib’s mir

Jedes Bild ist wie ein Messer ein Gebrauchsgegenstand

Und Lesen meint hier Denken mit ander’m Verstand

Indem man liest und was begreift

Sich und den andern, sucht und findet (das ist Arbeit)

Das Gefundene mit-teilt und verbindet (das ist Technik)

Gemeinsam eine Welt erfindet (vielleicht Liebe)

Und wer das nutzt macht sich verdächtig

Wird unberechtigt Ladendieb genannt

So wird ein Zeichensprecher Schwerverbrecher

So wird Gebrauchsgegenstand Mordinstrument

Jedes Bild ist wie ein Messer

Plötzlich ist Platzangst bei dir

Und du glaubst ihr

Wenn sie dich fragt ob du wüßtest wo du hinwillst

Ist alles was du weißt, daß du bloß weg willst

Weil du nicht sagen kannst, daß du’s nicht wüßtest

Aber irgend etwas dir befiehlt, daß du das müßtest

Sagst du: «Ich möchte Teil einer Jugendbewegung sein»

Und denkst, daß du die Angst so überlistest

Und nicht daran was du von Anfang an vermißtest

Ein Feld für eine Möglichkeit von dir

Die dich in Ruhe sagen ließe

«Ich bin hier»

Kann gut sein daß ich mich täusche

So ist das jedenfalls bei mir

Und die Angst die du fühlst

Ist das Geld das dir fehlt

Für den Preis den du zahlst

Für etwas, das für dich zählt

Und dich sicher sein läßt

Daß du da (wo du hingehörst) bist

Ware Kunst ist ein Produkt der Phantasie

An der dafür vorgesehenen stelle

Erhebe ich meine Stimme:

Das ist soziale Marktwirtschaft

Langweilig wird sie nie

«San Quentin, I hate every inch of you

Do you think I’ll be different when you’re through»

Nein, platzt der Staat aus allen Nähten

Eine Zerstreuung aus unzähligen Teilchen

Die wie die Splitter eines Spiegels das Ganze bewahren

Und die Mauer in den Köpfen sollte weichen

Lucky-ohne — für Kontrolle im Problemfeld sollte reichen

Dafür setzten Sicherheitsexperten neue Zeichen und Akzente:

Alles Feind

Der Staat im Staat in der ersten Person

«Papi kennst du den schon»

Stammheim, Babel

Ich wollte meinen eig’nen Nabel

Mir einen Namen machen, Namen geben

Nicht in Staaten, nicht in Vollzugsanstalten leben

Und baute statt/Stadt-Staat einen Turm

Sohn meiner Eltern und dagegen

Etwas ging schief

Hochstaplerkarriere auf der Lauer

Der Turm fiel um und wurde Mauer

Wurde Sprachbarriere

Ich mache weiter als ob nichts gewesen wäre

Sing sing

De staat binnen de staat in de eerste persoon

Zelfbeschuldigingen klinken hier als het herstel van een huid

Het is net braille

Die kan worden gelezen zonder angst voor contact

Als een ontsnappingspoging

Een oorlogscorrespondent die zichzelf vervloekt

Omdat hij uitweg zoekt in liefdesverklaringen

en vindt niets

Zie je hem nu, hoe hij kronkelt?

Zoals wanneer je je ogen blinddoekt

Wie maakt indruk met expressie

Bomkrater omdat

Hij maakt je echt kapot

Je rug is een brede deur voor hem

"Zorg goed voor je ruggengraat", zegt hij

En "ik sta achter je"

Dat is je pech dat betekent

Geef het aan mij

Net als een mes is elke foto een koopwaar

En hier lezen betekent met een andere geest denken

Door te lezen en te begrijpen wat

Zoek en vind jezelf en anderen (dat is werk)

Wat wordt gevonden communiceert en verbindt (dit is technologie)

Samen een wereld uitvinden (misschien liefde)

En iedereen die het gebruikt, maakt zichzelf verdacht

Zonder rechtvaardiging een winkeldief genoemd

Dit is hoe een gebarenspreker een crimineel wordt

Zo wordt een waar een moordinstrument

Elke foto is als een mes

Plots ben je claustrofobisch

En jij gelooft haar

Als ze je vraagt ​​of je weet waar je heen wilt

Is alles wat je weet dat je gewoon weg wilt

Omdat je niet kunt zeggen dat je het niet weet

Maar iets zegt je dat je moet

Zeg je: "Ik wil deel uitmaken van een jeugdbeweging"

En denk dat je zo angst te slim af bent

En niet over wat je vanaf het begin hebt gemist

Een veld voor een mogelijkheid van jou

Dat zou je in vrede laten zeggen

"Ik ben hier"

Ik kan me vergissen

Zo is het tenminste voor mij

En de angst die je voelt

Is het geld dat je mist?

Voor de prijs die je betaalt

Voor iets dat belangrijk voor je is

En laat je veilig zijn

Dat je er bent (waar je thuishoort).

War Art is een product van de verbeelding

Op de aangewezen plaats

Ik verhef mijn stem:

Dat is sociale markteconomie

Ze verveelt zich nooit

«San Quentin, ik haat elke centimeter van je

Denk je dat ik anders zal zijn als je klaar bent»

Nee, de staat barst uit zijn voegen

Een verstrooiing van ontelbare deeltjes

Die, als de splinters van een spiegel, het geheel bewaart?

En de muur in de hoofden van mensen zou moeten verdwijnen

Lucky-without — zou genoeg moeten zijn voor controle in het probleemgebied

Hiervoor zetten security experts nieuwe standaarden en accenten:

alle vijand

De staat binnen de staat in de eerste persoon

"Papa, je kent hem al"

Stammheim, Babylon

Ik wilde mijn eigen navel

Geef me een naam, geef me een naam

Niet in staten wonend, niet in penitentiaire inrichtingen

En bouwde een toren in plaats van/stadstaat

Zoon van mijn ouders en tegen

Er is iets fout gegaan

Oplichter carrière op de loer

De toren viel en werd een muur

Werd taalbarrière

Ik ga door alsof er niets is gebeurd

zing zing