Strix Nebulosa - Blackthorn

Out from her lair we stepped into the light

Deep forest was in our sight

Glades seemed avulsed wounds on the firmament

With bonelike branches a quiet moon was pent

Take heed, for no one’s able to dissolve

The slumbrous mists these lands evolve

However, I have powers to define

A shape of the fiercest sister of mine

Don’t trust silence of the forest

Don’t yield to softness of this grass

Save yourself while you can

Ominous fog rose from marshes and crowned

Tops of ash trees that towered around

Down at their roots lurked countless ghostly maids

In semblance of insentient pale shades

And there I met her glorious and decayed

Her clawed hands around my throat were laid

Vehemence sparked in her electrum eyes

Then she soared up with me into the skies

We’ll fly through the fog

Reviving an ancient rite

Higher and higher

Till this world is out of sight

The witch spread her wings to the moon

In the triumph of might unsung

And she soared in a supreme swoon

Till her limbs with the light were one

Don’t trust silence of the forest

Don’t yield to softness of this grass

Save, but it is too late

I want to be inside of you

To feel what it’s like to lose purity

And forfeit sanity

Fear us not because we lead you to the edge

And push you off it, but because

We’re the depth swallowing you up without a trace

Not only my flesh but my soul was numb

With dread too strong to overcome

However beautiful this thrilling flight

Your fall will soon epilogize the night

We’ll fly through the fog

Reviving an ancient rite

Higher and higher

Till this world is out of sight

But no salvation brought that dire fall

Since something caught me for new thrall

And as a fragile grave rose lay your head

On my breast — coldest than a marble bed

We’ll fly through the fog

Reviving an ancient rite

Higher and higher

Till this world is out of sight

Drown yourself in the obscure deep

Let another story cross your sleep

Uit haar hol stapten we in het licht

Diep bos was in ons zicht

Glades leken geslagen wonden aan het firmament

Met botachtige takken was een stille maan pent

Pas op, want niemand kan oplossen

De sluimerende nevels die deze landen ontwikkelen

Ik heb echter de bevoegdheid om te definiëren:

Een gedaante van de felste zus van mij

Vertrouw de stilte van het bos niet

Geef niet toe aan de zachtheid van dit gras

Red jezelf nu het nog kan

Onheilspellende mist steeg op uit moerassen en gekroond

Toppen van essen die rondom torende

Bij hun wortels loerden talloze spookachtige dienstmeisjes

In schijn van ongevoelige bleke tinten

En daar ontmoette ik haar glorieus en vervallen

Haar klauwde handen om mijn keel werden gelegd

Hevigheid vonkte in haar electrum-ogen

Toen steeg ze samen met mij de lucht in

We vliegen door de mist

Een oud ritueel nieuw leven inblazen

Hoger en hoger

Tot deze wereld uit het zicht is

De heks spreidde haar vleugels naar de maan

In de triomf van misschien onbezongen

En ze zweefde in een opperste zwijm

Tot haar ledematen met het licht één waren

Vertrouw de stilte van het bos niet

Geef niet toe aan de zachtheid van dit gras

Opslaan, maar het is te laat

Ik wil in je zijn

Om te voelen hoe het is om zuiverheid te verliezen

En verlies van gezond verstand

Vrees ons niet omdat we je naar de rand leiden

En duw je ervan af, maar omdat

Wij zijn de diepte die je opslokt zonder een spoor achter te laten

Niet alleen mijn vlees, maar mijn ziel was verdoofd

Met angst die te sterk is om te overwinnen

Hoe mooi deze spannende vlucht ook is

Je val zal snel de nacht epilogiseren

We vliegen door de mist

Een oud ritueel nieuw leven inblazen

Hoger en hoger

Tot deze wereld uit het zicht is

Maar geen redding bracht die zware val

Sinds iets me betrapte op nieuwe fascinatie

En leg je hoofd neer als een fragiele grafroos

Op mijn borst — koudst dan een marmeren bed

We vliegen door de mist

Een oud ritueel nieuw leven inblazen

Hoger en hoger

Tot deze wereld uit het zicht is

Verdrink jezelf in de duistere diepte

Laat een ander verhaal je slaap kruisen