Heathendust - Blackthorn

Lost in the haze of infinity

Far from where once before I succumbed

To praise his name in the

Radiancy of the crimson pyres

Destroyed is the corporeal frame

Washed away

Is my dust with the rain

And yet I

Shall walk the earth again

For I am

Agonizing but can’t die

Abide a thousand lives

You’ll slaughtered be again

Forsake the blind belief and then

Broken will be this chain

And eternal silence sings to sleep

Effaces odium and vehemence

While unweaving my doomed

Consciousness slowly thread by thread, so

I embrace the grief with dead passion

Saving it is my last obsession

Yes I want

These wounds to be resurrected

With splinters of oblivion

Turn now to him

Behold his true face

Do not withdraw the eyes

And he won’t hold your gaze

Abide a thousand lives

You’ll slaughtered be again

Forsake the blind belief and then

Broken will be this chain

Lost in the haze of infinity

Where obscureness alone was my guide

My optophobic dreams now have come

To the very end, thus

Nevermore will my blood fill his fount

What was lost

Will not ever be found

I perceive

He does not have power

And therefore he cannot abolish me

While entrusting yourself to the whispering abyss

You’ll depart from the world of dying shades

Turn now to him

Behold his true face

Do not withdraw the eyes

And he won’t hold your gaze

And when barely discernible vestiges

Of his spirit faded away

I winced, and when I winced

I found myself dreaming within

Another dream and desperation moved

Onto me as if I’ve penetrated into the heart of darkness

Verdwaald in de nevel van oneindigheid

Ver van waar ik ooit bezweek

Om zijn naam te loven in de

Uitstraling van de karmozijnrode brandstapels

Vernietigd is het lichamelijke frame

Weggespoeld

Is mijn stof met de regen?

En toch ik

Zal de aarde weer bewandelen

want ik ben

Pijnlijk maar kan niet sterven

Houd rekening met duizend levens

Je wordt weer afgeslacht

Verlaat het blinde geloof en dan

Gebroken zal deze ketting zijn

En eeuwige stilte zingt in slaap

Verwijdert odium en heftigheid

Terwijl ik mijn gedoemde ontbind

Bewustzijn langzaam draad voor draad, dus

Ik omarm het verdriet met dode passie

Het opslaan is mijn laatste obsessie

Ja ik wil

Deze wonden moeten worden opgewekt

Met splinters van vergetelheid

Draai nu naar hem

Zie zijn ware gezicht

Trek de ogen niet terug

En hij zal je blik niet vasthouden

Houd rekening met duizend levens

Je wordt weer afgeslacht

Verlaat het blinde geloof en dan

Gebroken zal deze ketting zijn

Verdwaald in de nevel van oneindigheid

Waar alleen duisternis mijn gids was

Mijn optofobe dromen zijn nu uitgekomen

Tot het einde, dus

Nooit meer zal mijn bloed zijn bron vullen

Wat was er verloren?

Zal nooit worden gevonden

ik neem waar

Hij heeft geen macht

En daarom kan hij mij niet afschaffen

Terwijl je jezelf toevertrouwt aan de fluisterende afgrond

Je verlaat de wereld van de stervende tinten

Draai nu naar hem

Zie zijn ware gezicht

Trek de ogen niet terug

En hij zal je blik niet vasthouden

En wanneer nauwelijks waarneembare overblijfselen

Van zijn geest vervaagd

Ik huiverde, en toen ik huiverde

Ik merkte dat ik vanbinnen droomde

Weer een droom en wanhoop verplaatst

Op mij alsof ik in het hart van de duisternis ben doorgedrongen