Posthumous Passion Ephemera - Blackthorn

Whose is the

shade I’m seeing?

Disappear forever

Whoe’er you

Are, past dart

To my chest

Stay where you are…

We are all enshrouded

Here’s the first and only secret —

There are no secrets at all

Everything you want to hide, will be

Covered with the darkest pall

Do not you hear

their dead hearts beat?

Do not you know

on what they feed?

As you’ve said my name

I am arising

from the infinite

with meteor trail-like scars;

A sore evidence of how

you betrayed me

We are all enshrouded

No spell can bring me back to life

I dwell where light cannot touch me

But if you think of me, I am here

Closer than you can imagine

Come let me out

I’ll ungyve your soul

Tear off their veils

and make them all fall

Filled is my mouth with grief

I spit on you

I loved you,

but now I can’t bear it no more

and can’t promise

that you will be safe, my dear

Stringimi tra le tue braccia,

giacché sono un’ombra e

presto sparirò con esse

We were all enshrouded

Never let them mist your consciousness

With idle phantoms they designed

Only in the smoke of their pyre

You’ll be a master of your mind

Show them no fear

But bid them to kneel

Before the last

Posthumous ordeal

Van wie is de

schaduw die ik zie?

Voor altijd verdwijnen

Wie ben jij?

Zijn, verleden dart

Naar mijn borst

Blijf waar je bent…

We zijn allemaal omhuld

Dit is het eerste en enige geheim:

Er zijn helemaal geen geheimen

Alles wat u wilt verbergen, wordt

Bedekt met de donkerste lijkwade

Hoor je niet?

hun dode harten kloppen?

Weet je niet

op wat ze voeden?

Zoals je mijn naam hebt gezegd

ik sta op

uit het oneindige

met meteoorspoorachtige littekens;

Een pijnlijk bewijs van hoe

je hebt me verraden

We zijn allemaal omhuld

Geen enkele spreuk kan me weer tot leven brengen

Ik woon waar licht me niet kan raken

Maar als je aan mij denkt, ik ben hier

Dichterbij dan je je kunt voorstellen

Kom, laat me eruit

Ik zal je ziel ontwarren

Scheur hun sluiers af

en laat ze allemaal vallen

Mijn mond is gevuld met verdriet

ik spuug op je

Ik hield van je,

maar nu kan ik het niet meer aan

en kan het niet beloven

dat je veilig zult zijn, mijn liefste

Stringimi tra le di braccia,

giacché sono un'ombra e

presto sparirò con esse

We waren allemaal gehuld

Laat ze nooit je bewustzijn vertroebelen

Met inactieve fantomen die ze hebben ontworpen

Alleen in de rook van hun brandstapel

Je wordt een meester van je geest

Laat ze geen angst zien

Maar bied ze aan te knielen

voor de laatste

postume beproeving