Après la guerre - Bisso Na Bisso, Ismaël Lo

Lino

Et le jour chasse le crépuscule

Les coups d’feux ont rythmé mes nuits blanches

Un drame noir, le glaive tranche

Au loin mon drapeau flanche

Je marche seul entre les flammes, hier la foudre a sévi

La mort a pris les miens et moi je souffre d'être encore en vie

La guerre a arraché le sourire aux mômes

J’enjambe les corps dans ma ville fantôme, une arme serrée dans la paume

Vision cauchemardesque, une fresque …

Peinte avec du sang, on est presque à la fin, je me sens mal ou presque

J’ressent plus de douleur, que de la rage

Y’a plus d’honneur, le bonheur s’est «vesqui» comme un voleur

Ici l’orage pour de l’or noir, c’est triste

Frère, où est le Christ?

Ça sent le souffre ici, l’enfer, le mal insiste

J’ai plus de toit, moi, c’est tout ce que j’ai et j’ai froid

Sous ce soleil je broie du noir, le crâne assiégé

Je me demande c’qu’on fout après la guerre, le bilan est lourd

Et seul le Diable appelle ça de l’amour

(Oh Oh Oye) Ils s’acharnent, ils détruisent tout

Puis la mort pleure doucement dans le cou du vent doux

Qui a dit qu’il fallait jouer au plus fou?

Au plus violent, au plus «ripou"(Oh Oh Oye)

Pouvoir a ses besoins, besoin d’ommettre ses craintes

Qu’ils comprennet que la guerre n’est pas faite pour tuer mais pour vaincre

J’observe !

Tous se sentent perdus, tous se lamentent

Mais éternellement souffrants et souffrantes d’un mal commun

D’un même sale destin qui leur fait changer le plus utile pour le plus vain?

Pas de vaccins, pas de remède pour ce chagrin

Chacun n’a qu’un coeur mais tous n’ont plus de gagne-pain

(Assis dans la désolation)

Mon royaume: un tas d’ossements

Mon trône: des chairs pourries

Ma couronne: un cercle d’excréments

Des flaques de vin sur le sol où les ivrognes sont couchés pour longtemps

Trop longtemps

Calbo

Je sers une bonne cause de vérités vraies

Discours amer ose, dépose, expose, pose une rose

P’tite gorgée à terre pour les frères que la guerrre m’a enlevés

Les douilles ont souillé le sol de mes ancêtres

Le poing levé je reste haineux, je pardonne plus, j’ai la rage

M’engage plus àcompter de défaites, de pertes, je laisse ça aux sages

Je crève, mon stylo pleure sur ma feuille fanée

Mes phrases n’ont plus de sens, comme voir un enfant à terre «caner»

Putain !

les nègres se tirent encore dessus, c’est trop con

Afrique troquée, trop font semblant de ne rien voir

Au fond du gouffre on souffre que ce n’est pas encore fini

Je prie pour les vies qu’ont pris els homme cruels sans «tiepi»

Ils pillent à eux seuls tout un peuple, à eux seuls c’est fou

Sous le soleil de Satan, tout est orage, éclairs partout

Le chant du bourreau raisonne, étouffe les prières

Comment peut-on encore parler de vainqueur après la guerre?

Lino

En de dag verjaagt de schemering

De foto's onderbroken mijn slapeloze nachten

Een zwart drama, het zwaard snijdt

In de verte wappert mijn vlag

Ik loop alleen tussen de vlammen, gisteren sloeg de bliksem in

De dood heeft de mijne ingenomen en het doet pijn om nog te leven

De oorlog nam de glimlach van de kinderen weg

Ik stap over lichamen in mijn spookstad, een pistool geklemd in mijn handpalm

Nachtmerrie, een fresco...

Beschilderd met bloed, we zijn bijna aan het einde, ik voel me slecht of bijna

Ik voel meer pijn dan woede

Er is geen eer meer, geluk is "verdwenen" als een dief

Hier de storm voor zwart goud, het is triest

Broeder, waar is de Christus?

Het ruikt hier naar pijn, hel, het kwaad dringt erop aan

Ik heb geen dak, ik, dat is alles wat ik heb en ik heb het koud

Onder deze zon ben ik aan het broeden, schedel belegerd

Ik vraag me af wat we doen na de oorlog, de tol is zwaar

En alleen de duivel noemt het liefde

(Oh Oh Oye) Ze gaan achter, ze vernietigen alles

Dan huilt de dood zachtjes in de nek van de zachte wind

Wie zei dat je gek moet spelen?

Voor de meest gewelddadige, voor de meest "ripou" (Oh Oh Oye)

Macht heeft zijn behoeften, moet zijn angsten weglaten

Dat ze begrijpen dat oorlog niet is om te doden, maar om te winnen

ik observeer!

Allen voelen zich verloren, allen rouwen

Maar eeuwig lijden en lijden aan een gemeenschappelijk kwaad

Van hetzelfde vuile lot waardoor ze het nuttigst voor het ijdelst veranderen?

Geen vaccins, geen remedie voor dit verdriet

Ze hebben allemaal maar één hart, maar ze hebben allemaal geen kostwinner meer

(Zittend in verlatenheid)

Mijn koninkrijk: een stapel botten

Mijn troon: rot vlees

Mijn kroon: een cirkel van uitwerpselen

Plassen wijn op de vloer waar dronkaards lang lagen

Te lang

Calbo

Ik dien een goede zaak van ware waarheden

Bittere spraak durf, ga liggen, ga liggen, leg een roos neer

Nip op de grond voor de broers die de oorlog me heeft afgenomen

De omhulsels verontreinigden de grond van mijn voorouders

Vuist opgeheven, ik blijf hatelijk, ik vergeef niet meer, ik heb woede

Besteed meer aan het tellen van nederlagen, verliezen, dat laat ik aan de wijzen over

Ik ga dood, mijn pen huilt op mijn vervaagde vel

Mijn zinnen kloppen niet meer, zoals het zien van een kind op de grond "caner"

hoer!

provence schieten elkaar weer, dat is zo dom

Afrika verwisseld, te veel doen alsof ze het niet zien

Op de bodem van de afgrond lijden we dat het nog niet voorbij is

Ik bid voor de levens die wrede mannen hebben genomen zonder "tiepi"

Ze plunderen eigenhandig een heel volk, eigenhandig is het te gek

Onder de zon van Satan is alles stormachtig, overal bliksem

Het lied van de beul weerklinkt, verstikt de gebeden

Hoe kunnen we na de oorlog nog spreken van een winnaar?