Torches - Birds In Row

I ain’t got no faith in myself

And I can’t see what I could love in you

From what I know, I even doubt what I cherish

And I hate the vague words

But I don’t wanna be lost

I don’t wanna see all I have when I stare at the mirror

Do we only exist to survive?

Do I only exist to survive?

For all the mess I leave

There is a price to pay

And no one to blame but me

I tend to care about nothing

But the bottles I’ve thrown to the sea

I’m falling apart

And carrying my faded torches

From time to time I tend to believe

Not only fists have been kissing my cheeks

Cause I understand you only wear the fucked faces of my failures

A thorn in the belly

And no hands to hold

The blood is pouring

And my body’s cold

I’ve been writing poems to my stomach

Some words to make him feel alright

But I ain’t got no pleasure in lying to this old friend of mine

And maybe he’ll understand what I called «the sun»

Is just easy mornings seeing all doubts gone

And the faith in all that lays in my head

Well, the sun is still hiding from me

I guess it’s all a business between my guts and I

Some kind of personal war

Some lights are meant to shine

Some suns are meant to hide

Just never forget who you are

A son, a friend.

A heart, and a brain

Ik heb geen vertrouwen in mezelf

En ik kan niet zien waar ik van zou kunnen houden in jou

Van wat ik weet, twijfel ik zelfs aan wat ik koester

En ik haat de vage woorden

Maar ik wil niet verloren gaan

Ik wil niet alles zien wat ik heb als ik in de spiegel staar

Bestaan ​​we alleen om te overleven?

Bestaat ik alleen om te overleven?

Voor alle rotzooi die ik achterlaat

Er is een prijs om te betalen

En niemand de schuld behalve ik

Ik heb de neiging om nergens om te geven

Maar de flessen die ik in de zee heb gegooid

Ik val uit elkaar

En met mijn vervaagde fakkels

Van tijd tot tijd ben ik geneigd te geloven dat

Niet alleen vuisten hebben mijn wangen gekust

Omdat ik begrijp dat je alleen de verdomde gezichten van mijn mislukkingen draagt

Een doorn in de buik

En geen handen om vast te houden

Het bloed stroomt

En mijn lichaam is koud

Ik heb gedichten in mijn maag geschreven

Enkele woorden om hem een ​​goed gevoel te geven

Maar ik heb er geen plezier in om tegen deze oude vriend van mij te liegen

En misschien zal hij begrijpen wat ik "de zon" noemde

Zijn het gewoon gemakkelijke ochtenden om alle twijfels weg te zien?

En het geloof in alles wat in mijn hoofd zit

Nou, de zon verbergt zich nog steeds voor mij

Ik denk dat het allemaal een zaak is tussen mijn lef en ik

Een soort van persoonlijke oorlog

Sommige lichten zijn bedoeld om te schijnen

Sommige zonnen zijn bedoeld om te verbergen

Vergeet gewoon nooit wie je bent

Een zoon, een vriend.

Een hart en een brein