Can't Lie - Birds In Row

This city is made of a million trips and I’m a runner

I’ve whipped the blood out of my elbows

And cooled down my lungs

For every scar on my knees

A piece of its sidewalks wonders if it still hurts

You know it still hurts

Once I’ll be tired, I’ll probably run away

But I know these streets still have got something for me

Under the gray ground the grass suffocates

And never makes it to the surface

I know the feeling (too well)

Like fighting with your own shadows

There’s no way to escape from the poison running through your veins

The pavements taught us the way we are walking

Alone, among seas of men and oceans of clowns

I’m keeping the circus away, just for a minute

Count on me, I’ll bury

What makes me feel like the other

Cowards, bastards, To yourself you can’t lie

You can’t forget the greener grass that keeps your head away from here

And the numerous scars, as many reminders that this city kills us in the end

We suffocate and make do with gasping for air

This castle ain’t home, these sidewalks ain’t home

This city will kill me in the end, there ain’t no comfortable death

Deze stad bestaat uit een miljoen reizen en ik ben een hardloper

Ik heb het bloed uit mijn ellebogen geslagen

En mijn longen afgekoeld

Voor elk litteken op mijn knieën

Een stuk van zijn trottoirs vraagt ​​zich af of het nog steeds pijn doet

Je weet dat het nog steeds pijn doet

Als ik eenmaal moe ben, zal ik waarschijnlijk weglopen

Maar ik weet dat deze straten nog iets voor mij hebben

Onder de grijze grond stikt het gras

En komt nooit aan de oppervlakte

Ik ken het gevoel (te goed)

Zoals vechten met je eigen schaduwen

Er is geen manier om te ontsnappen aan het gif dat door je aderen stroomt

De trottoirs hebben ons geleerd hoe we lopen

Alleen, tussen zeeën van mannen en oceanen van clowns

Ik hou het circus weg, heel even

Reken op mij, ik zal begraven

Waardoor voel ik me de ander?

Lafaards, klootzakken, tegen jezelf kun je niet liegen

Je kunt het groenere gras niet vergeten dat je hoofd hier vandaan houdt

En de talrijke littekens, evenals de vele herinneringen dat deze stad ons uiteindelijk doodt

We stikken en doen het met happend naar lucht

Dit kasteel is niet thuis, deze trottoirs zijn niet thuis

Deze stad zal me uiteindelijk doden, er is geen comfortabele dood