Marathon - Birds In Row

Long live slavery

Just like the millions of us,

I’ve been looking for a way out

I still need to justify the anger that gives me reasons to not sleep at night

A reason to enjoy the silence when all them souls are home,

not aware of the relieving privilege of not singing such song

Our chains are made of abondons

Locked up with some rents and some fashions

I try to think though it ain’t worth shit in this world

And the way that I feel is just nothing I’m sure of

I only fear the mornings when doubts refuse to call

And if I give myself up into some lazy days it’s to escape from depression

I guess we’re all the same

Oh excuses, how I hate you

Oh excuses, I created excuses for you

And I’m sinking with you at the end

Wrong kids of the fate, we dream of safe shelters we would create

And this curse is a marathon we endure day after day

For passion and for love, no surrender

I keep trusting the kid once I was

And the way I feel is just nothing im sure of

But there’s still a reason why I refuse to fall

For passion — no surrender

Chains can’t hold the fire and acceptance kills the men

And if courage is a weakness in a world of clones,

I guess our stories become nothing but romantic jokes

I call it acceptance, when you don’t play your cards

I call it acceptance, when you don’t live your heart

We’ve only been taught how to say goodbye and thousand times,

Told stories we know nothing about

I call it acceptance, when you don’t play your cards

I call it acceptance, when you don’t live your heart

No excuses, I’ll leave the town

Cause I lived in a rollercoaster, for a little while

And it didn’t seem to get that high

This marathon has no end I know,

But all I can do is run

And I forgive my legs when they burn

And they burn.

Lang leve de slavernij

Net als de miljoenen van ons,

Ik ben op zoek geweest naar een uitweg

Ik moet nog steeds de woede rechtvaardigen die me redenen geeft om 's nachts niet te slapen

Een reden om te genieten van de stilte als al die zielen thuis zijn,

niet bewust van het verlichtende voorrecht om zo'n lied niet te zingen

Onze kettingen zijn gemaakt van abondons

Opgesloten met wat huur en wat mode

Ik probeer te denken, hoewel het in deze wereld niets waard is

En de manier waarop ik me voel is gewoon niets waar ik zeker van ben

Ik ben alleen bang voor de ochtenden wanneer twijfels weigeren te bellen

En als ik mezelf overgeef aan een paar luie dagen, is het om te ontsnappen aan een depressie

Ik denk dat we allemaal hetzelfde zijn

Oh excuses, wat haat ik je

Excuses, ik heb excuses voor je gemaakt

En aan het einde zink ik met je weg

Verkeerde kinderen van het lot, we dromen van veilige onderkomens die we zouden creëren

En deze vloek is een marathon die we dag na dag doorstaan

Voor passie en voor liefde, geen overgave

Ik blijf het kind vertrouwen toen ik het was

En de manier waarop ik me voel is gewoon niets waar ik zeker van ben

Maar er is nog steeds een reden waarom ik weiger te vallen

Voor passie — geen overgave

Kettingen kunnen het vuur niet vasthouden en acceptatie doodt de mannen

En als moed een zwakte is in een wereld van klonen,

Ik denk dat onze verhalen niets anders worden dan romantische grappen

Ik noem het acceptatie, als je je kaarten niet uitspeelt

Ik noem het acceptatie, als je niet naar je hart leeft

We hebben alleen geleerd hoe we afscheid moeten nemen en duizend keer,

Vertelde verhalen waar we niets vanaf weten

Ik noem het acceptatie, als je je kaarten niet uitspeelt

Ik noem het acceptatie, als je niet naar je hart leeft

Geen excuses, ik verlaat de stad

Omdat ik een tijdje in een achtbaan heb geleefd

En het leek niet zo hoog te worden

Deze marathon heeft geen einde, ik weet het,

Maar het enige wat ik kan doen is rennen

En ik vergeef mijn benen als ze branden

En ze branden.