Minnena bleknar med tiden - Benny Anderssons Orkester, Tommy Körberg

Minnena bleknar med tiden, minnen av stormiga år

Innan vi trötta och märkta av striden sträckte gevär

Och såg om våra sår

Minnena bleknar med tiden, bilden av oss blir diffus

Som in trollspegel märkligt förvriden men på ett sätt ändå allt mera ljus

Jag kan se oss ibland i en dröm, som en scen ur en stumfilm o läpparna rörs

I en ljudlös tablå där beskyllningar tystnat och tarvliga ord inte hörs

Minnena bleknar med tiden, kränkande tal suddas ut

I en sekund blev en gräns överskriden, vägen tillbaks den var avstängd tillslut

(Minnena bleknar md tiden, innan vi trötta och märkta av striden

Sträckte gvär och såg om våra sår)

Allting gick över styr den där dan och med det var den sista av broarna bränd

Lika fullt tänker jag var det sant, var vi verkligen fast i en återvändsgränd

Minnena bleknar med tiden, tur säkert att det är så

Vi gick väl båda två stärkta ur striden

Ja kanske det men jag undrar ändå

Jag får aldrig ett svar, tanken gnager i mig

Fanns det en framtid med dig

De herinneringen vervagen met de tijd, herinneringen aan stormachtige jaren

Voordat we moe waren en getekend waren door de strijd, strekten de geweren zich uit

En verzorgde onze wonden

De herinneringen vervagen met de tijd, het beeld van ons wordt diffuus

Als in magische spiegel vreemd vervormd maar in zekere zin nog steeds meer en meer licht

Ik kan ons soms in een droom zien, zoals een scène uit een stomme film en onze lippen bewegen

In een stil tableau waar beschuldigingen het zwijgen worden opgelegd en triviale woorden niet worden gehoord

Herinneringen vervagen met de tijd, aanstootgevende toespraken worden gewist

Een seconde lang werd een grens overschreden, de terugweg was hij eindelijk gesloten

(Herinneringen vervagen met de tijd, voordat we moe worden en getekend worden door de strijd)

Gestrekte geweren en verzorgde onze wonden)

Alles liep die dag uit de hand en daarmee werd de laatste van de bruggen verbrand

Toch denk ik dat het waar was, we zaten echt op een dood spoor

De herinneringen vervagen met de tijd, gelukkig is het zo

We gingen allebei gesterkt uit de strijd

Ja misschien wel, maar ik vraag me nog steeds af

Ik krijg nooit antwoord, de gedachte knaagt aan me

Was er een toekomst met jou?