Жизненный путь - Белые Братья

Яркий свет луны меня пронзает насквозь

Освещая в голове моей привычную грусть

Я одинок сегодня ночью, одинок как обычно,

Но это не тревожит, так как это привычно мне

Я почти лечу куда-то на крыльях тьмы,

И мне не важно, что не вижу ничего кроме пустоты

Я как остров, что среди морей

Не видит даже края мачты проходящих мимо кораблей,

Но если кто-то придет в оазис мой,

То быстро обернувшись поймет, он здесь чужой

Быть может просто он пожмет плечами и удивленно раствориться в бытие,

ему не станет больно.

Один среди толпы, как волк на псарне, так и я живу, но никого не вижу вокруг

себя, а свет луны порождает только тень одну тень, но не тень тела,

а тень моей тоски каждый день

ПРИПЕВ:

Таков мой жизненный путь

Одиночества глыба так сильно давит на грудь

Лунный круг надо мною завис осознавая, что так будет всегда и все,

что точно я знаю, так это то, что один и никого уж не нужно мне,

лишь бы было тихо, тепло, дым внутри и вне.

А за окном идут бои и лишенья,

Но мне не быть насмешек ваших мишенью, нет

Любви не надо мне лишь дайте покоя

Я был и буду вечно тот кого вы зовете изгоем

Быть может завтрв все изменится в мире,

Будут новые люди гнить в холодных квартирах,

А свет луны будет также порождать только тень,

Но не тень тела, а тень моей тоски каждый день.

ПРИПЕВ:

Het heldere licht van de maan doorboort me

Mijn gebruikelijke verdriet in mijn hoofd aansteken

Ik ben eenzaam vanavond, eenzaam zoals gewoonlijk

Maar dit stoort niet, want het komt me bekend voor

Ik vlieg bijna ergens op de vleugels van de duisternis,

En het maakt mij niet uit dat ik niets dan leegte zie

Ik ben als een eiland in het midden van de zeeën

Hij ziet niet eens de rand van de mast van passerende schepen,

Maar als iemand naar mijn oase komt,

Dan snel omdraaien zal begrijpen dat hij hier een vreemdeling is

Misschien haalt hij gewoon zijn schouders op en lost hij in verbazing op in het bestaan,

hij zal niet gewond raken.

Alleen tussen de menigte, als een wolf in een kennel, dus ik leef, maar ik zie niemand in de buurt

zichzelf, en het licht van de maan geeft slechts een schaduw, één schaduw, maar niet de schaduw van een lichaam,

en de schaduw van mijn verlangen elke dag

REFREIN:

Dit is mijn manier van leven

Het blok van eenzaamheid drukt zo hard op de borst

De maancirkel hing boven me, in het besef dat het altijd zo zal zijn en dat is het dan,

wat ik zeker weet is dat ik er geen en niemand meer nodig heb,

Was het maar stil, warm, rook binnen en buiten.

En buiten het raam zijn er gevechten en ontberingen,

Maar ik zal niet je doelwit zijn van spot, nee

Ik heb geen liefde nodig, laat me gewoon rusten

Ik was en zal altijd degene zijn die je een verschoppeling noemt

Misschien zal morgen alles in de wereld veranderen,

Er zullen nieuwe mensen wegrotten in koude appartementen,

En het licht van de maan zal ook slechts een schaduw produceren,

Maar niet de schaduw van het lichaam, maar de schaduw van mijn verlangen elke dag.

REFREIN: