The Baker's Tale - Bajka

They roused him with muffins—they roused him with ice—

They roused him with mustard and cress—

They roused him with jam and judicious advice—

They sent him conundrums to guess.

When at length he sat up and was able to speak,

A sad story he offered to tell;

And the Bellman cried Silence!

Not even a shriek!

And excitedly tingled his bell.

There was silence supreme!

Not a shriek, not a scream,

Scarcely even a howl or a groan,

As the man they called Ho!

told his story of woe

In an antediluvian tone.

You may seek it with thimbles—and seek it with care;

You may hunt it with forks and a hoe;

You may threaten its life with a railway-share;

You may charm it with smiles and soap—

But oh, beamish nephew, beware of the day,

If your Snark be a Boojum!

For then

You will softly and suddenly vanish away,

And never be met with again!'

It is that, it is this that oppresses my soul,

When I think of my uncle’s last words:

And my heart is like nothing so much as a bowl

Brimming over with quivering curds!

I engage with the Snark—each night after dark—

In a dreamy delirious fight:

I serve it with greens in those shadowy scenes,

And I use it for striking a light

But if ever I meet with a Boojum, that day,

In a moment (of this I am sure),

I shall softly and suddenly vanish away—

And the notion I cannot endure!

Ze wekten hem met muffins - ze wekten hem met ijs -

Ze wekten hem op met mosterd en tuinkers -

Ze wekten hem met jam en verstandig advies -

Ze stuurden hem raadsels om te raden.

Toen hij eindelijk rechtop ging zitten en kon praten,

Een triest verhaal dat hij aanbood te vertellen;

En de portier riep Stilte!

Zelfs geen gil!

En opgewonden tintelde zijn bel.

Er was stilte opperste!

Geen gil, geen schreeuw,

Nauwelijks een gehuil of een kreun,

Als de man die ze Ho!

vertelde zijn verhaal van wee

Op een antediluviaanse toon.

U kunt het zoeken met vingerhoeden - en het zorgvuldig zoeken;

Je mag erop jagen met vorken en een schoffel;

Je kunt zijn leven bedreigen met een treindeel;

Je mag het charmeren met een glimlach en zeep -

Maar oh, beamish neef, pas op voor de dag,

Als je Snark een Boojum!

Voor dan

Je zal zacht en plotseling verdwijnen,

En nooit meer te ontmoeten!'

Het is dat, het is dit dat mijn ziel onderdrukt,

Als ik aan de laatste woorden van mijn oom denk:

En mijn hart is als niets zo veel als een kom

Boordevol trillende wrongel!

Ik neem contact op met de Snark - elke avond als het donker is -

In een dromerig uitzinnig gevecht:

Ik serveer het met groenten in die schimmige taferelen,

En ik gebruik het om een ​​licht op te laten vallen

Maar als ik ooit een Boojum ontmoet, die dag,

In een oogwenk (hiervan weet ik het zeker),

Ik zal zacht en plotseling verdwijnen -

En het idee dat ik niet kan verdragen!