Prologue: The Blackboard - Ayreon

The dew of morning still glistens on the salt grass that grows along the

foundation of the old Lighthouse.

It isn’t in active service anymore,

but has been renovated to serve as a private dwelling.

High in the tower

inside, a young man is slumped on the floor in the corner of the room,

apparently in some kind of trance.

Someone has put a blanket over him.

He is deathly pale, but the steady, almost imperceptible rise and fall of his

chest shows that he still clings to life.

Standing next to him are a young

woman and an older man.

Both are obviously shocked and distressed.

Their frequent glances toward the door give the impression that they’re

waiting for someone who is yet to arrive.

On the wall next to them is a

blackboard covered with impenetrable mathematical equations.

The older man is

holding a crumpled piece of paper -- it appears to be a note scribbled in haste

by an unsteady hand

What follows here is the story of what happened

Will we ever understand

This complex genius?

This visionary thinker?

Will we ever get this close again?

Uniting the forces

Of our universe

Will we ever understand

His isolation

Or his sense of wonder?

We will never get this close again

It’s been too long

I think he’s gone

De ochtenddauw glinstert nog steeds op het zoute gras dat langs de

fundament van de oude vuurtoren.

Het is niet meer in actieve dienst,

maar is gerenoveerd om als privéwoning te dienen.

Hoog in de toren

binnen zit een jonge man onderuitgezakt op de grond in de hoek van de kamer,

blijkbaar in een soort van trance.

Iemand heeft een deken over hem heen gelegd.

Hij is doodsbleek, maar de gestage, bijna onmerkbare opkomst en ondergang van zijn...

borst laat zien dat hij nog steeds aan het leven vasthoudt.

Naast hem staat een jonge

vrouw en een oudere man.

Beiden zijn duidelijk geschokt en bedroefd.

Hun veelvuldige blikken naar de deur wekken de indruk dat ze...

wachtend op iemand die nog moet komen.

Op de muur ernaast staat een

schoolbord bedekt met ondoordringbare wiskundige vergelijkingen.

De oudere man is

een verfrommeld stuk papier vasthouden -- het lijkt een haastig gekrabbeld briefje

door een onvaste hand

Wat hier volgt, is het verhaal van wat er is gebeurd

Zullen we het ooit begrijpen?

Dit complexe genie?

Deze visionaire denker?

Zullen we ooit weer zo dichtbij komen?

De krachten bundelen

Van ons universum

Zullen we het ooit begrijpen?

zijn isolement

Of zijn gevoel van verwondering?

We komen nooit meer zo dichtbij

Het is te lang geleden

Ik denk dat hij weg is