Ordinarily Human - Aviators

I don’t know where my own dreams end

And where the world begins

Am I alone in the core

Of the body I’m caged in?

On the run from my origins

So scared to see the light

Am I awake, conscious flesh?

Or will this static fade to white?

Like the cracks in the pavement I’ve fractured my mind

Artificially soulless, perceiving that I’m

Ordinarily human but programmed to seem

Too unnatural to live my electric dreams

All the faults of reality

Are crawling in my head

If this machine is a pawn

Why do I lie awake in bed?

Let me find where the program stops

To put my open eyes to sleep

No turning back, I’m set free

Within a herd of plastic sheep

Like the cracks in the pavement I’ve fractured my mind

Artificially soulless, perceiving that I’m

Ordinarily human but programmed to seem

Too unnatural to live my electric dreams

Self-aware of my bounds

From the truth that we’ve found

Cut the wires, reject my own memory

Life inside of a shell

Mindless commands to quell

Human thought, so deeply ordinary

My existence has never been true

Reconciled with the dream that we knew

A hive of empty space

Flawed in function, humanity

Our lives were never free

Like the cracks in the pavement I’ve fractured my mind

Artificially soulless, perceiving that I’m

Ordinarily human but programmed to seem

Too unnatural to live my electric dreams

Ik weet niet waar mijn eigen dromen eindigen

En waar de wereld begint

Ben ik alleen in de kern?

Van het lichaam waarin ik opgesloten zit?

Op de vlucht voor mijn afkomst

Zo bang om het licht te zien

Ben ik wakker, bewust vlees?

Of vervaagt deze statische lading naar wit?

Net als de scheuren in de stoep heb ik mijn geest gebroken

Kunstmatig zielloos, waarnemend dat ik ben

Gewoonlijk menselijk, maar geprogrammeerd om te lijken

Te onnatuurlijk om mijn elektrische dromen te leven

Alle fouten van de realiteit

Kruipen door mijn hoofd

Als deze machine een pion is

Waarom lig ik wakker in bed?

Laat me zoeken waar het programma stopt

Om mijn open ogen te laten slapen

Geen terugkeer, ik ben bevrijd

Binnen een kudde plastic schapen

Net als de scheuren in de stoep heb ik mijn geest gebroken

Kunstmatig zielloos, waarnemend dat ik ben

Gewoonlijk menselijk, maar geprogrammeerd om te lijken

Te onnatuurlijk om mijn elektrische dromen te leven

Zelfbewust van mijn grenzen

Van de waarheid die we hebben gevonden

Knip de draden door, verwerp mijn eigen geheugen

Het leven in een schelp

Domme commando's om te onderdrukken

Menselijk denken, zo diep gewoon

Mijn bestaan ​​is nooit waar geweest

Verzoend met de droom die we kenden

Een bijenkorf van lege ruimte

Functioneel gebrekkig, menselijkheid

Ons leven was nooit vrij

Net als de scheuren in de stoep heb ik mijn geest gebroken

Kunstmatig zielloos, waarnemend dat ik ben

Gewoonlijk menselijk, maar geprogrammeerd om te lijken

Te onnatuurlijk om mijn elektrische dromen te leven