Vidala del Silencio - Atahualpa Yupanqui

Cierta vez en la mañana de un país de montañas

Azules, miraba yo esas nubes pequeñas, que suelen

Quedar como prendidas de las piedras en la mitad

Del cerro.

El aire, ausente.

Mas arriba, un cielo azul

Abajo, la tierra dura, y cálida

Alguien me dijo unas raras palabras refiriéndose

A esas nubecitas blancas, quizá lejanas ya, que

Embellecían el paisaje…

Eso, que usted está mirando, no son nubes, amigo

Yo creo que son vidalas olvidadas, esperando que

Alguien comprenda su silencio, entienda su palabra

Intuya su canción

Poco tiempo después de ese momento que no se puede

Traducir cabalmente, porque está más allá de nuestro

Entendimiento, nació la vidala del silencio

Er was eens in de ochtend van een land van bergen

Blauw, ik keek naar die kleine wolken, die meestal

Blijf als gevangen door de stenen in het midden

De heuvel.

De lucht, afwezig.

Hierboven een blauwe lucht

Beneden, de aarde hard en warm

Iemand zei vreemde woorden tegen mij, verwijzend naar

Naar die kleine witte wolken, nu misschien ver weg, dat...

Ze verfraaiden het landschap...

Dat, waar je naar kijkt, zijn geen wolken, vriend

Ik denk dat het vergeten vidala's zijn, wachtend op

Iemand begrijpt zijn stilte, begrijpt zijn woord

Raad je liedje

Korte tijd daarna kan dat niet meer zijn

Volledig vertalen, want het gaat ons te boven

Begrijpend, het leven van stilte was geboren