Raw - Assemblage 23

Raw

Unsheltered and exposed

When every door is closed

There’s nowhere left to find protection

Now

All that I have left

Is this brutal, wreckless depth

I’m running scared with no direction

Dark

The only thing that’s real

It’s all that I can feel

And every single nerve is screaming

Wait

For sleep that never comes

My imagination runs

Out of reach and it has left me bleeding

When reality returns

And I’ve finally broken free

I’ll stand up and face the world

That once abandoned me

The flow

Of panic in my veins

Anxiety constrains

Every move and I am slowly sinking

Down

To depths I’ve never reached

My security’s been breached

A victim of my way of thinking

When reality returns

And I’ve finally broken free

I’ll stand up and face the world

That once abandoned me

Bleak

A desert without rain

I’m a prisoner of pain

A disciple of my own disaster

Still

This silent symphony

Serenades the barren sea

Calling out as if it somehow matters

When reality returns

And I’ve finally broken free

I’ll stand up and face the world

That once abandoned me

Rauw

Onbeschut en blootgesteld

Wanneer elke deur gesloten is

Er is nergens meer bescherming te vinden

nutsvoorzieningen

Alles wat ik nog heb

Is dit brute, wrakloze diepte?

Ik ren bang zonder richting

Donker

Het enige dat echt is

Het is alles wat ik kan voelen

En elke zenuw schreeuwt

Wacht

Voor slaap die nooit komt

Mijn verbeelding loopt

Buiten bereik en het heeft me laten bloeden

Wanneer de realiteit terugkeert

En ik ben eindelijk losgebroken

Ik zal opstaan ​​en de wereld onder ogen zien

Dat me ooit in de steek heeft gelaten

De stroom

Van paniek in mijn aderen

Angst beperkingen

Bij elke beweging zak ik langzaam weg

Omlaag

Naar diepten die ik nog nooit heb bereikt

Mijn beveiliging is geschonden

Een slachtoffer van mijn manier van denken

Wanneer de realiteit terugkeert

En ik ben eindelijk losgebroken

Ik zal opstaan ​​en de wereld onder ogen zien

Dat me ooit in de steek heeft gelaten

Kil

Een woestijn zonder regen

Ik ben een gevangene van pijn

Een discipel van mijn eigen ramp

Nog steeds

Deze stille symfonie

Serenades de kale zee

Roepen alsof het er op de een of andere manier toe doet

Wanneer de realiteit terugkeert

En ik ben eindelijk losgebroken

Ik zal opstaan ​​en de wereld onder ogen zien

Dat me ooit in de steek heeft gelaten