Outsider - Assemblage 23

When the door’s always closed

Isolation imposed

I try the best I can

But the gulf is too wide

And I can’t stand astride

Such a gigantic span

This impossible distance

Obscures my existence

Like fog hugging autumn shores

And it’s building inside

With each wound to my pride

I can’t take this anymore

I’m standing right here

I’ve not disappeared

And yet you look right through me

Do I not exist?

A presence unmissed

An unseen identity

I’m on the outside

Looking inward

These impenetrable walls restrain me

I could tear them down

But I’m afraid

Of what is on the other side

It’s not my intention

To covet attention

At least no more than I’m due

But you turned your back

And left me in the black

With nothing I could cling to

Was it too much to ask

Such an abhorrent task

To simply acknowledge me?

Some small recognition

To raze this partition

That makes me feel so empty

I’m on the outside

Looking inward

These impenetrable walls restrain me

I could tear them down

But I’m afraid

Of what is on the other side

I’m at the point I might break

Alone and displaced

An unwelcome nobody

I’m a vessel adrift

Traversing the rift

Consumed by an angry sea

Pushed aside by the crowd

And I’m screaming out loud

Until my voice is raw

But I won’t go away

From this perverse ballet

As long as I’ve breath to draw

I’m on the outside

Looking inward

These impenetrable walls restrain me

I could tear them down

But I’m afraid

Of what is on the other side

Als de deur altijd dicht is

Isolatie opgelegd

Ik doe mijn best

Maar de kloof is te breed

En ik kan niet schrijlings staan

Zo'n gigantische span

Deze onmogelijke afstand

Mijn bestaan ​​verduistert

Zoals mist die herfstkusten omhelst

En het bouwt binnen

Met elke wond tot mijn trots

Ik kan dit niet meer aan

Ik sta hier

Ik ben niet verdwenen

En toch kijk je dwars door me heen

Bestaat ik niet?

Een niet te missen aanwezigheid

Een onzichtbare identiteit

Ik sta aan de buitenkant

Naar binnen kijken

Deze ondoordringbare muren houden me tegen

Ik zou ze kunnen afbreken

Maar ik ben bang

Van wat er aan de andere kant is

Het is niet mijn bedoeling

Om aandacht te vragen

Tenminste niet meer dan ik verschuldigd ben

Maar je keerde je de rug toe

En liet me in het zwart

Met niets waar ik me aan kon vastklampen

Was het te veel gevraagd?

Wat een afschuwelijke taak

Om me gewoon te erkennen?

Een kleine herkenning

Deze partitie ongedaan maken:

Daardoor voel ik me zo leeg

Ik sta aan de buitenkant

Naar binnen kijken

Deze ondoordringbare muren houden me tegen

Ik zou ze kunnen afbreken

Maar ik ben bang

Van wat er aan de andere kant is

Ik ben op het punt dat ik zou kunnen breken

Alleen en ontheemd

Een onwelkome niemand

Ik ben een schip op drift

De kloof oversteken

Verteerd door een boze zee

Opzij geduwd door de menigte

En ik schreeuw het hardop

Tot mijn stem rauw is

Maar ik ga niet weg

Van dit perverse ballet

Zolang ik adem heb om te tekenen

Ik sta aan de buitenkant

Naar binnen kijken

Deze ondoordringbare muren houden me tegen

Ik zou ze kunnen afbreken

Maar ik ben bang

Van wat er aan de andere kant is