House on Fire - Assemblage 23

Sifting through the ashes

With unsteady hands

Searching for the remnants

Of a broken man

A history of hollow lives

And low ideals

A backlog of wrongdoing

We can never conceal

I stand up

And walk away from the dross

Towards the doorway

Of our mutual and harrowing loss

The only way I know

To shake myself of this curse

Is to bring myself to something

That is measurably worse

I sought refuge in a house on fire

I took shelter in a wall of flame

I built a prison in my own subconscious

There’s nothing else left

Nothing else left to blame

Nothing else left

Emerging from the wreckage

Of a life that once was

Confounded by the damage

My own psyche does

I bear the scars

Of an insufferable will

And the tyrannical reign

It threatens to instill

Some seek control

By grabbing hold of their lives

In a futile attempt

To help themselves survive

I dig myself

Into a much deeper hole

Running from a fate

That I can never control

I sought refuge in a house on fire

I took shelter in a wall of flame

I built a prison in my own subconscious

There’s nothing else left

Nothing else left to blame

Nothing else left

I woke up

In a column of ash

While the world came down

In a horrible crash

I was naive

For ever wanting this much

Using self-deception

As my only crutch

Footsteps diverge

From the path they once walked

Words are eclipsed

By the language they talked

Actions betrayed

By promises broken

Flames consume intentions

Best left unspoken

I sought refuge in a house on fire

I took shelter in a wall of flame

I built a prison in my own subconscious

There’s nothing else left

Nothing else left to blame

Nothing else left to blame

Nothing else left to blame

Nothing else left to blame

Nothing else left

Door de as zeven

Met onvaste handen

Op zoek naar de overblijfselen

Van een gebroken man

Een geschiedenis van holle levens

En lage idealen

Een achterstand van wangedrag

We kunnen nooit verbergen

Ik sta op

En loop weg van de droesem

Naar de deuropening

Van ons wederzijds en schrijnend verlies

De enige manier die ik ken

Om mezelf van deze vloek af te schudden

Is om mezelf ergens toe te brengen?

Dat is meetbaar erger

Ik zocht mijn toevlucht in een huis in brand

Ik zocht beschutting in een muur van vlammen

Ik bouwde een gevangenis in mijn eigen onderbewustzijn

Er is niets meer over

Er valt niets meer te verwijten

Niets anders meer over

Opduiken uit het wrak

Van een leven dat ooit was

Verward door de schade

Mijn eigen psyche wel

Ik draag de littekens

Van een onuitstaanbare wil

En de tirannieke heerschappij

Het dreigt te inboezemen

Sommigen zoeken controle

Door hun leven te grijpen

In een vergeefse poging

Om zichzelf te helpen overleven

Ik graaf mezelf

In een veel dieper gat

Op de vlucht voor een lot

Waar ik nooit controle over heb

Ik zocht mijn toevlucht in een huis in brand

Ik zocht beschutting in een muur van vlammen

Ik bouwde een gevangenis in mijn eigen onderbewustzijn

Er is niets meer over

Er valt niets meer te verwijten

Niets anders meer over

Ik werd wakker

In een kolom van as

Terwijl de wereld instortte

In een vreselijke crash

Ik was naïef

Voor altijd zo graag willen

Zelfbedrog gebruiken

Als mijn enige kruk

Voetstappen lopen uiteen

Van het pad dat ze ooit liepen

Woorden zijn verduisterd

Door de taal die ze spraken

acties verraden

Door verbroken beloften

Vlammen verteren intenties

Best onuitgesproken laten

Ik zocht mijn toevlucht in een huis in brand

Ik zocht beschutting in een muur van vlammen

Ik bouwde een gevangenis in mijn eigen onderbewustzijn

Er is niets meer over

Er valt niets meer te verwijten

Er valt niets meer te verwijten

Er valt niets meer te verwijten

Er valt niets meer te verwijten

Niets anders meer over