Divide - Assemblage 23, Cut.Rate.Box

I lost myself in shapeless oceans

Whose depths concealed more than they showed

Beliefs obscured by mists around them

A legacy they’d been bestowed

Columns of ice paint awkward pictures

Distorted forms that once seemed real

Engulfed inside transparent textures

Billowing curtains as hard as steel

For all the noise filling the landscape

Whispers and cries with no reply

It’s quiet here within these boundaries

And thoughts collect like pools of light

My eyes divide the sky

As sirens sound in heaven

My will brings down the moon

And shatters it to pieces

The silence grew inconsequential

The day became a paradigm

A thousand years, a hundred decades

An arbitrary slice of time

I found myself with no companion

Except the salty earth and sky

And suddenly there came my focus

The world around me clarified

My eyes divide the sky

As sirens sound in heaven

My will brings down the moon

And shatters it to pieces

And so I walked in isolation

Hoping solace would cross my path

Ignored the road that lay behind me

And stepped away from the aftermath

I lost myself in shapeless oceans

Whose waters turned from dark to clear

I floated there, a tiny island

With no more doubt, with no more fear

My eyes divide the sky

As sirens sound in heaven

My will brings down the moon

And shatters it to pieces

Ik verloor mezelf in vormloze oceanen

Wiens diepten meer verhulden dan ze lieten zien?

Overtuigingen verdoezeld door nevels om hen heen

Een erfenis die ze hebben gekregen

Kolommen met ijs schilderen onhandige afbeeldingen

Vervormde vormen die ooit echt leken

Verzonken in transparante texturen

Golvende gordijnen zo hard als staal

Voor al het lawaai dat het landschap vult

Fluistert en huilt zonder antwoord

Het is hier stil binnen deze grenzen

En gedachten verzamelen zich als poelen van licht

Mijn ogen verdelen de lucht

Als sirenes klinken in de hemel

Mijn wil brengt de maan naar beneden

En verbrijzelt het aan stukken

De stilte werd onbelangrijk

De dag werd een paradigma

Duizend jaar, honderd decennia

Een willekeurig stukje tijd

Ik merkte dat ik geen metgezel had

Behalve de zoute aarde en lucht

En plotseling kwam daar mijn focus

De wereld om me heen verduidelijkt

Mijn ogen verdelen de lucht

Als sirenes klinken in de hemel

Mijn wil brengt de maan naar beneden

En verbrijzelt het aan stukken

En dus liep ik in afzondering

In de hoop dat er troost op mijn pad zou komen

Ik negeerde de weg die achter me lag

En stapte weg van de nasleep

Ik verloor mezelf in vormloze oceanen

Wiens water veranderde van donker in helder?

Ik dreef daar, een klein eiland

Zonder twijfel, zonder angst meer

Mijn ogen verdelen de lucht

Als sirenes klinken in de hemel

Mijn wil brengt de maan naar beneden

En verbrijzelt het aan stukken