La Finestra - Articolo 31

Quante volte mi sono sconvolto

Il giorno dopo dire: «Non lo faccio più»

Quanti anni di vita mi son tolto

Per trovare il modo per andare giù

Confondendo solitudine con libertà

Ma non è la verità

Oggi ho aperto la mia finestra

C’era il sole e l’aria era fresca

E sotto casa mi aspettava lei

Ho notato che certe volte piove

Ai matrimoni o al primo giorno di vacanza

E che non importa andare chissà dove

Per trovare l’equilibrio e la coscienza

La sicurezza che verrà insieme con l’età

Ma non è la verità

Oggi ho aperto la mia finestra

C’era il sole e l’aria era fresca

Si vedeva le montagne dietro la città

E sembravano così vicine che potevo quasi toccarle

Sono sceso così per strada e sotto casa mi aspettava lei

Quante notti ad alimentare il fuoco

Per morire poi di freddo alla mattina

Quante volte pensavo fosse un gioco

Invece sono stato una pedina

L’illusione che ti dà

Ma non è la verità

Oggi ho aperto la mia finestra

C’era il sole e l’aria era fresca

E ho soffiato via la polvere dal davanzale

Ed è stata una liberazione, mi sentivo quasi rinato

Non so bene come mi sono alzato, ho realizzato che ero ammalato ma

Oggi ho aperto la mia finestra

C’era il sole e l’aria era fresca

Si vedevano le montagne dietro la città

E sembravano così vicine che potevo quasi toccarle

Sono sceso così per strada e sotto casa mi aspettava lei

Hoe vaak ben ik van streek geweest?

De volgende dag om te zeggen: "Ik doe het niet meer"

Hoeveel levensjaren heb ik genomen?

Om de weg te vinden om naar beneden te gaan

Eenzaamheid verwarren met vrijheid

Maar dat is niet de waarheid

Vandaag opende ik mijn raam

Het was zonnig en de lucht was fris

En onder het huis wachtte ze op mij

Ik merkte dat het soms regent

Op bruiloften of op de eerste vakantiedag

En dat het niet uitmaakt om te gaan wie weet waar

Om balans en bewustzijn te vinden

De zekerheid die met de jaren komt

Maar dat is niet de waarheid

Vandaag opende ik mijn raam

Het was zonnig en de lucht was fris

Je kon de bergen achter de stad zien

En ze leken zo dichtbij dat ik ze bijna kon aanraken

Dus ik ging naar de straat en ze wachtte op me onder het huis

Hoeveel nachten om het vuur te voeden?

Om dan 's ochtends van de kou te sterven

Hoe vaak heb ik niet gedacht dat het een spel was?

In plaats daarvan was ik een pion

De illusie die het je geeft

Maar dat is niet de waarheid

Vandaag opende ik mijn raam

Het was zonnig en de lucht was fris

En ik blies het stof van de vensterbank

En het was een bevrijding, ik voelde me bijna herboren

Ik weet niet zeker hoe ik opstond, ik realiseerde me dat ik ziek was, maar

Vandaag opende ik mijn raam

Het was zonnig en de lucht was fris

Je kon de bergen achter de stad zien

En ze leken zo dichtbij dat ik ze bijna kon aanraken

Dus ik ging naar de straat en ze wachtte op me onder het huis