A Pugni Col Mondo - Articolo 31

Mi stancherei

Non crederei più a niente

Ma poi c'è lei

Inaspettatamente

C'è una banchina esterna della metropolitana

Mi ricorda ogni mattina attesa eterna e la campana

Di un istituto tecnico industriale

Ora la vedo passando dalla tangenziale sembra uguale

Almeno da fuori sui muri disegnano i cuori

Delle «love story» o capolavori di illegali pittori

Ora come allora all’ora di punta

La valanga dei ragazzi in banda

E forse ce n'è uno sull’ultima panca

Lo sguardo scuro lo protegge

Non dice una parola

E quando scrive o legge

Non è mai roba di scuola

Forse non s’impegna al massimo

E i voti si abbassano

E ha cuffie che lo staccano

Da genitori che se i soldi non bastano si scannano

E certe sere tiene il fiato tanto che

La fine sembra lì ad un secondo

E non crede più alle favole perché

Ora fa a pugni col mondo

Ma quant'è bella l’Italia alle sei di sera

Siamo tutti in fila e c'è la sciura a fianco che sclera

Eppure ha una Mercedes nera

E nel baule ha la spesa

Sicuramente ha una carriera

Ma perché è così tesa?

Suona il clacson e impreca

Mentre il bimbo dietro gioca

Col Game Boy finge che non sente niente

Tanto poi si sfoga e si siede

Davanti alla tele

Seduta stante e riceve

Regali quando piange anche se è grande

Quanti giocattoli che hai

Hi-Tech Hi-Fi

Hai Mediaset e Rai

E la parabola di Sky

Ma nonostante il galateo

E le immagini sacre

Se sarai espulso dal liceo

Avrai il disprezzo di tuo padre

Che magari è un rispettato avvocato

E pensa alle brutte compagnie che ti hanno rovinato

E a quando gli hai urlato

Scusa tanto se non sono come te

Io comincerò dal fondo

E non credo alle tue favole perché

Faccio a pugni col mondo

Mi stancherei

Non crederei più a niente

Ma poi ce lei

Inaspettatamente

E certe volte non ci

Credo che è vera

Tanto che non vedo l’ora che arrivi la sera

Quando mi toglie i guantoni e mi cuce le ferite

Sorride ai problemi e dice

Finché stiamo insieme lei è felice

E io finisco anche al tappeto altroché

Ma questa vita un po' la cambio (Uo-o-o-o)

Se quando torno ad aspettarmi trovo te

Io la mia casa la difendo

E si può credere alle favole anche se

Fai a pugni col mondo

E si può credere alle favole anche se

Fai a pugni col mondo

ik zou moe worden

Ik zou nergens meer in geloven

Maar dan is er haar

Onverwacht

Er is een extern metroplatform

Het doet me denken aan het eeuwige wachten elke ochtend en de bel

Van een industrieel technisch instituut

Nu ik hem voorbij de ringweg zie komen ziet hij er hetzelfde uit

Van buiten tekenen ze tenminste harten op de muren

Van "liefdesverhalen" of meesterwerken van illegale schilders

Nu als toen in de spits

De lawine van jongens in de bende

En misschien zit er wel een op de laatste bank

De donkere blik beschermt hem

Hij zegt geen woord

En als hij schrijft of leest

Het zijn nooit schoolspullen

Misschien doet hij niet zijn best

En de cijfers worden verlaagd

En hij heeft een koptelefoon waarmee je hem kunt loskoppelen

Van ouders die zelfmoord plegen als het geld niet genoeg is

En op sommige avonden houdt hij zijn adem zo in dat

Het einde lijkt er in een seconde

En hij gelooft niet meer in sprookjes omdat

Nu staat hij op gespannen voet met de wereld

Maar hoe mooi is Italië om zes uur 's avonds

We zitten allemaal op een rij en er is de sciura naast die sclera

Toch heeft hij een zwarte Mercedes

En hij heeft zijn boodschappen in de kofferbak

Hij heeft zeker een carrière

Maar waarom is het zo gespannen?

Hij toetert en vloekt

Terwijl het kind erachter speelt

Met de Game Boy doet hij alsof hij niets hoort

Dus dan laat hij zichzelf los en gaat zitten

Voor de televisie

Zittend staand en ontvangend

Geef als ze huilt, zelfs als ze groot is

Hoeveel speelgoed heb je?

Hi-Tech Hifi

Je hebt Mediaset en Rai

En de parabel van Sky

Maar ondanks de etiquette

En de heilige beelden

Als je van de middelbare school wordt getrapt

Je zult de minachting van je vader hebben

Misschien is hij een gerespecteerde advocaat

En denk aan de slechte bedrijven die je hebben geruïneerd

En toen je tegen hem schreeuwde

Het spijt me zo als ik niet ben zoals jij

Ik zal van onderaf beginnen

En ik geloof niet in je sprookjes omdat

Ik vecht tegen de wereld

ik zou moe worden

Ik zou nergens meer in geloven

Maar dan is er haar

Onverwacht

En soms is het er niet

Ik geloof dat het waar is

Zo erg zelfs dat ik niet kan wachten tot de avond aanbreekt

Als hij mijn handschoenen uittrekt en mijn wonden hecht

Hij lacht om de problemen en zegt:

Zolang we samen zijn is ze gelukkig

En ik beland ook op de mat

Maar ik verander dit leven een beetje (Uo-o-o-o)

Als ik je vind als ik terugkom om op me te wachten

Ik verdedig mijn huis

En je mag de sprookjes wel geloven

Botsen met de wereld

En je mag de sprookjes wel geloven

Botsen met de wereld