Látum Okkur Sjá - Árstíðir

Þor' ekki að snerta

Þori ekki að fá

Móðan á glerinu hún fær mig til að sjá

Fegurð þess er skilur þann

Sem geymir hræddan man

Mér fannst ég eitt sinn þekkja hann

Eilífðin hún skilur ein

Litrof tilfinninga, mildar mein

Seinna meir munt þú vita hvar ég er

Aldrei aftur ég sést nema fari á betri veg

Snert’ei lengur það, sem að ekki er

Værum rómi ég sýng til þín

Taktu í taumana

Sönn er sú saga

En braust þó ekk' úr skel

Mikið er það undarlegt að líða sjaldan vel

Túngumál tímans er víst óútskýranlegt

Ég honum framtíð mína sel

Heimurinn hann skilur einn

Að myrkursins vegur er beinn

Seinna meir muntu vita hver ég er

Aldrei aftur ég sést nema af-villilst ég

Snert’ei lengur það sem ég ekki sé

Værum rómi nú sýng til þín

Gríftu í taumana

Durf niet aan te raken

durf niet te krijgen

De mist op het glas laat ze me zien

De schoonheid van degene die het begrijpt

Wie houdt de bange man?

Ik had ooit het gevoel dat ik hem kende

Eeuwigheid laat ze alleen

Kleurenspectrum van emoties, milde pijn

Later weet je waar ik ben

Nooit meer zal ik worden gezien, tenzij ik een betere weg ga

Raak niet langer aan wat niet is

Laat me voor je zingen

Neem de teugels in handen

Dat verhaal is waar

Maar het brak niet uit de schaal

Het is heel vreemd om je zelden goed te voelen

De taal van de tijd is zeker onverklaarbaar

Ik geef hem mijn toekomstige zegel

De wereld die hij alleen begrijpt

Dat de weg van de duisternis recht is

Later zul je weten wie ik ben

Nooit meer zal ik worden gezien, tenzij ik verdwaald ben

Raak niet langer aan wat ik niet zie

Laten we nu voor je zingen

Pak de teugels