Stranger - Anthony Phillips

Now that you don’t know me

Is it gone forever, past?

Now my rock has crumbled

In the stormy winter blast

Now the world is darkening

As I watch the farewell train

Though once she spoke within me

Strange, may never see you again

Now the wind is asking:

How a rock so firm can fall

Then the breeze he murmurs

She rose not to save death’s call

Now the leaves are rustling

Do I hear them speak a name

That waits round every corner

Strange, may never see you again

Little girl, lilting lilac

Autumn Queen, by this quiet brook

Once you lay, breathing softly

Now I watch the ashes burn

A stranger who may not return

Rose with the dawn

Sailed on the morning tide

Take this, shining acorn

Treasure it, through joy and sorrow

When you’re old, tired and lonely

Open it — a voice will sigh

A memory that went drifting by

Upon the tide that swept you from my side

Now the bells are calling

I must tread the homeward track

Leave the whispering ripples

For the next part I must act

Though I gave the whole world

She remembers not my name

That star beneath the bright lights

Strange may never see you again

Nu je me niet kent

Is het voor altijd verdwenen, verleden tijd?

Nu is mijn steen afgebrokkeld

In de stormachtige winterexplosie

Nu wordt de wereld donkerder

Terwijl ik naar de afscheidstrein kijk

Hoewel ze ooit in mij sprak

Vreemd, ik zie je misschien nooit meer

Nu vraagt ​​de wind:

Hoe een rots zo stevig kan vallen

Dan de bries die hij fluistert

Ze stond op om de oproep van de dood niet te redden

Nu ritselen de bladeren

Hoor ik ze een naam uitspreken?

Dat wacht om elke hoek

Vreemd, ik zie je misschien nooit meer

Klein meisje, zangerige lila

Herfstkoningin, bij deze stille beek

Als je eenmaal ligt, zacht ademt

Nu zie ik de as branden

Een vreemdeling die misschien niet terugkeert

Roos met de dageraad

Zeilde op het ochtendtij

Neem dit, glanzende eikel

Koester het, door vreugde en verdriet

Als je oud, moe en eenzaam bent

Open het — een stem zal zuchten

Een herinnering die voorbij dreef

Op het getij dat je van mijn kant wegvaagde

Nu de klokken luiden

Ik moet het huiswaartse pad bewandelen

Verlaat de fluisterende rimpelingen

Voor het volgende deel moet ik acteren

Hoewel ik de hele wereld heb gegeven

Ze herinnert zich mijn naam niet

Die ster onder de felle lichten

Vreemd zal je misschien nooit meer zien