Armchair Theatre - Anne Clark

This house is full of loneliness

Of sad weary silence

I switch on the television

For some company

Two actors

A man and a Woman

Give exaggerated little moans

As they simulate

A so called stimulating f*ck

For my entertainment

Beneath the endless groans

It’s not real

It’s pretend

Just like we pretended that last time

To make you

Night is the most difficult part off all

I don’t need this

This vile, crude reminder

Of how we play out our roles

Without any script at all

Dit huis is vol eenzaamheid

Van trieste vermoeide stilte

Ik zet de televisie aan

Voor een bedrijf

Twee acteurs

Een man en een vrouw

Geef overdreven kleine kreunen

Zoals ze simuleren

Een zogenaamde stimulerende f*ck

Voor mijn entertainment

Onder het eindeloze gekreun

Het is niet echt

Het is alsof

Net zoals we de vorige keer deden alsof

Om jou ... te maken

De nacht is het moeilijkste van allemaal

Ik heb dit niet nodig

Deze gemene, ruwe herinnering

Van hoe we onze rollen spelen

Helemaal zonder script