An Ordinary Life - Anne Clark

The madman looked inside the eyes of the face upon the mirror —

«It seems I’m losing my way again» — he sighed

And once again the tell-tale tears begin their journey down

An ever deepening track

His wife place a hand upon his shoulder

How over these past few month, he’s aged so many years

He’d give this life to live again

He’d be so more daring.

Be so much bolder —

But a little less aware

It’s something of which he can’t

Be certain and so he stays restrained and hurting

At breakfasthe places a kiss upon his only daughter

How he longs for her to run to them as she did when

She was young, but her secrets have become her fears

Too.

Yet stell she remains his child

His still-pretty wife manages so well.

Makes excuses

For his abscence.

Tries so hard to find the road he’s on

The madman combs his hair, his expression has returned

Almost to normal and he blends almost prefectly with

The crowd.

Back into an ordinary life

An ordinary life

De gek keek in de ogen van het gezicht in de spiegel...

«Het lijkt erop dat ik de weg weer kwijtraak», zuchtte hij

En opnieuw beginnen de veelbetekenende tranen hun reis naar beneden

Een steeds dieper wordende track

Zijn vrouw legde een hand op zijn schouder

Hoe hij de afgelopen maanden zoveel jaren ouder is geworden

Hij zou dit leven geven om opnieuw te leven

Hij zou zo gedurfder zijn.

Wees zo veel brutaler -

Maar een beetje minder bewust

Het is iets waarvan hij dat niet kan

Zorg ervoor dat hij terughoudend en gekwetst blijft

Bij het ontbijt kust hij zijn enige dochter

Wat verlangt hij ernaar dat ze naar hen toe rent zoals ze deed toen

Ze was jong, maar haar geheimen zijn haar angsten geworden

Te.

Toch blijft ze zijn kind

Zijn nog steeds mooie vrouw redt het zo goed.

Maakt excuses

Voor zijn afwezigheid.

Doet zo zijn best om de weg te vinden waarop hij zich bevindt

De gek kamt zijn haar, zijn gezichtsuitdrukking is terug

Bijna normaal en hij past er bijna perfect bij

Het publiek.

Terug naar een gewoon leven

Een gewoon leven