Ces gens-là - Ange

D’abord;

d’abord

Y’a l’an, lui qu’est comme un melon

Lui qu’a un gros nez

Vu qui sais plus son nom, Monsieur

Tellement qui boit

Tellement qu’il a bu

Qui fait rien de ses dix doigts

Mais lui qui n’en peut plus

Lui qu’est compltement cuit

Et qui se prend pour le roi

Qui se saole toutes les nuits

Avec du mauvais vin

Mais qu’on retrouve matin

Dans l’glise qui roupille

Raide comme une saillie

Blanc comme un cierge de Pques

Et puis qui balbutie

Et qu’a l’oeil qui divague

Faut vous dire Monsieur

Que chez ces gens-l

On ne pense pas, Monsieur

On ne pense pas

On prie

Et puis y a l’autre

Des carottes dans les cheveux

Qu’a jamais vu un peigne

Qu’est mchant comme une teigne

Mme qu’il donnerait sa chemise

A des pauvres gens heureux

Qu’a mari la Denise

Une fille de la ville

Enfin d’une autre ville

Et que c’est pas fini

Qui fait ses petites affaires

Avec son p’tit chapeau

Avec son p’tit manteau

Avec sa p’tite auto

Qu’aimerait bien avoir l’air

Mais qu’a pas l’air du tout

Faut pas jouer les riches

Quand on a pas le sou

Faut vous dire Monsieur

Que chez ces gens~l

On ne vit pas, Monsieur

On ne vit pas

On triche!

Et puis y’a les autres

La mre qui n’dit rien

Ou bien n’importe quoi

Et du soir au matin

Sous sa belle gueule d’aptre

Et dans son cadre en bois

Y’a la moustache du pre

Qu’est mort d’une glissade

Et qui regarde son troupeau

Bouffer la soupe froide

Et a fait des grands (guff)

Et a fait des grands (guff)

Et puis y’a la tout’vieille

Qu’en finit pas de vibrer

Et qu’on attend qu’elle crve

Vu qu' c’est elle qu’a l’oseille

Et qu’on coute mme pas

C' que ses pauvres mains racontent

Faut vous dire, Monsieur

Que chez ces gens-l

On ne cause pas, Monsieur

On ne cause pas

On compte

Mais il est tard, Monsieur

Y faut que j’rentre chez moi

(Texte: Jacques Brel)

Editions POURCHENEL (Bruxelles)

Eerst;

eerst

Er is het jaar, hij is als een meloen

Hij heeft een grote neus

Gezien wie zijn naam kent, meneer

Zoveel wie drinkt

Zoveel dronk hij

Wie doet er niets met zijn tien vingers

Maar hij die het niet meer aankan

Hij die helemaal gaar is

En wie denkt dat hij de koning is?

Wie wordt er elke avond dronken?

Met slechte wijn

Maar dat vinden we in de ochtend

In de slapende kerk

Zo stijf als een richel

Wit als een paaskaars

En wie stamelt dan

En wat heeft het dwalende oog?

Moet je zeggen meneer

Dat in deze mensen

We denken niet, meneer

We denken van niet

We bidden

En dan is er nog de andere

Wortels in je haar

Wat heeft een kam ooit gezien?

Wat is slecht als een ringworm?

Zelfs als hij zijn shirt zou weggeven

Aan arme gelukkige mensen

Denise getrouwd

Een stadsmeisje

Eindelijk uit een andere stad

En het is nog niet voorbij

wie doet zijn zaken?

Met zijn hoedje

Met zijn kleine jas

Met zijn kleine auto

Hoe zou je eruit willen zien

Maar hoe ziet het eruit?

Speel niet tegen de rijken

Als je geen cent hebt

Moet je zeggen meneer

Dat in deze mensen

We leven niet, meneer

We leven niet

Wij bedriegen!

En dan zijn er nog de anderen

De moeder die niets zegt

Of wat dan ook

En van avond tot ochtend

Onder het gezicht van zijn mooie apostel

En in zijn houten frame

Daar is de snor van de vader

Wie stierf aan een slip?

En kijken naar zijn kudde

Eet koude soep

En deed het geweldig

En deed het geweldig

En dan is er nog de oude

Dat stopt nooit met trillen

En we wachten tot ze sterft

Sinds ze de zuring heeft

En dat kosten we niet eens

Wat zijn arme handen vertellen

Moet je vertellen, meneer

Dat in deze mensen

We praten niet, meneer

We praten niet

We tellen

Maar het is laat, meneer

ik moet naar huis

(Tekst: Jacques Brel)

Editions POURCHENEL (Brussel)