Ode A Emile - Ange

A force de frapper l’enclume

De regarder passer les lunes

Tu sais parler de nos aïeux

Comme s’ils n’avaient jamais été vieux

La cheminée s'étonne encore

La charrue ne s’essouffle plus

Tu ressembles à ces chercheurs d’or

Qui auraient un secret de plus

Ta bouche est sucrée de légendes

Que l’on déguste comme un festin

Un festin qui n’est pas à vendre

Mais qui se donne comme un matin

Et quand l’hiver trompe l’automne

Se prenant pour le printemps

Tu nous parles d’une anémone

Poussée au cœur de tes vingt ans

Au marécage de ton passé

J’irai offrir mes pieds honteux

J’aurai enlevé de tes années

Celles qui feront de moi un vieux

Puisse cette ode rester à Emile

Au plus vieux maréchal-ferrant

Puisse cette ode rester à Emile

Au petit vieux de tous les temps

Quand la machine ne tourne plus

Que l’heure de l’heure du glas approche

On se chante un tout petit vin

On se boit un dernier refrain

Et puis tranquille

On peut partir torcher le cul

Au firmament

Door op het aambeeld te slaan

Om de manen voorbij te zien gaan

Je weet hoe je over onze voorouders moet praten

Alsof ze nooit oud zijn geweest

De haard doet weer wonderen

De ploeg raakt niet meer op stoom

Jullie lijken op die goudzoekers

Wie heeft er nog een geheim

Je mond is zoet met legendes

Dat we eten als een feest

Een feest niet te koop

Maar wie geeft zichzelf als een ochtend?

En wanneer de winter de herfst bedriegt

Denken dat het lente is

Je vertelt ons over een anemoon

In het hart van je twintiger jaren geduwd

In het moeras van je verleden

Ik zal gaan en mijn beschamende voeten aanbieden

Ik zal je jaren hebben afgenomen

Degenen die me oud zullen maken

Moge deze ode bij Emile blijven

Naar de oudste hoefsmid

Moge deze ode bij Emile blijven

Aan de kleine oude man aller tijden

Wanneer de machine stopt met draaien

Dat het uur van de doodsklok nadert

We zingen een beetje wijn voor elkaar

We drinken nog een laatste refrein

En dan stil

We kunnen je kont afvegen

In het firmament